De Tachtigjarige Oorlog was een periode van 1568 tot 1648 waarin de Nederlanden optrokken tegen de Spaanse overheerser.
Vóór de Tachtigjarige oorlog heersten de Spanjaarden over de Nederlanden (de benaming van ons land destijds). Echter groeide hier in de 15e en 16e eeuw ontevredenheid over onder de bevolking. Onder andere waren er economische problemen door te hoge belastingen en hongersnood, maar ook werd de poging van de Spanjaarden om alle Nederlanders te bekeren tot het Rooms-katholicisme niet gewaardeerd. Als gevolg hiervan vond de beeldenstorm plaats in 1566: in katholieke kerken werden beelden vernietigd door protestante Nederlanders. Hierna brak de strijd los: o.a. werden ketters (niet-katholieken) vervolgd, en in 1585 vond de Val van Antwerpen plaats, wat een scheiding tussen de (protestante) Noordelijke en (katholieke) Zuidelijke Nederlanden als gevolg had. Hedendaags merk je deze scheiding nog steeds: denk aan de populariteit van de katholieke traditie carnaval in vooral de Zuid-Nederlandse provincies.
Omdat Spanje in de 16e en 17e eeuw behalve in Nederland ook in de rest van de wereld bezig was met koloniseringen, waren er onvoldoende middelen om nog lang weerstand te bieden aan de Nederlandse Opstand. Ook hadden de Nederlanders hulp gekregen van andere landen in hun strijd tegen Spanje. Als gevolg hiervan werd in 1648 een vredesakkoord getekend in Münster, waarna Nederland als onafhankelijke staat werd erkend. Een gevolg van deze zelfstandigheid was dat Nederland zich op internationaal terrein kon manifesteren als centrum van de wereldhandel, wat de economische bloei ten gevolg had die we aanduiden als de Gouden Eeuw.
