’t Hijgend hert, eerste woorden van een bekende berijmde psalm; vooral genoemd als zodanig, en soms met verwijzing naar de inhoud van de psalm genoemd om iemand met sterke verlangens of gedrevenheid te typeren.
Deze allitererende verbinding is afkomstig uit de berijming uit 1773 van Psalmen 42. De eerste, inderdaad heel bekend geworden strofe wordt geciteerd door Gerard Reve in zijn 'Verantwoording van roman Het hijgend hert, 1998' op p. 181: ‘Als titel van mijn jongste liefdes- en avonturenroman heb ik enkele woorden gekozen uit Gods eeuwig Woord, te weten uit de berijmde versie van de beroemde psalm 42, waarvan het eerste couplet luidt: ‘’t Hijgend hert, der jacht ontkomen, Dorst niet sterker naar ’t genot Van de frisse waterstromen, Dan mijn ziel verlangt naar God.’ Buiten al of niet spottend bedoelde vermeldingen in literaire teksten treffen we de uitdrukking niet aan.
Gebruiksvoorbeeld: Tussen ’t hemelvolk / zit hij [de overleden dominee] op een wolk. / En geen hert dat hijgt. / Want es ist erreicht. (S. Carmiggelt, De gedichten, 1974 (Dominee Verberk, 1954), p. 51)
Gebruiksvoorbeeld: ‘Bies’ zingt twee psalmen: Hijgend hert en De Steen. De fans sabbelen tevreden op een pepermuntje. (Haagsche Courant, 25-4-1988)
Gebruiksvoorbeeld: Proza is veel afstandelijker, anekdotischer, analytischer. Poëzie is: het hijgend hert der jacht ontkomen. Het is achter je eigen adem aan lopen. Opgedreven worden. (Haagse Post, 12-4-1988)
