zinnen - Werkwoord 1. (inerg) de gedachten ergens over laten gaan ♢ Hij zon op wraak. 2. (onpr) in de smaak vallen ♢ Dat zinde hem helemaal niet. zinnen - Zelfstandignaamwoord 1. meervoud van het zelfstandig naamwoord zin

zinnen - regelmatig werkwoord uitspraak: zin-nen 1. in de smaak vallen, gewaardeerd worden ♢ het zint me niet dat jij altijd te laat bent 2. in gedachten ergens naar streven ♢ Max zint op wraak...

In de historische eedformule bij Gods zinnen worden God en zijn zintuigen tot getuigen aangeroepen dat men de waarheid spreekt. Het ijdel gebruik van die eedformule maakt haar tot vloek, die, om anderen niet te kwetsen, verbasterd en dus afgezwakt kon worden. In de Middeleeuwen noteerde ik op mijn vijf zinnen. De formule...

(zon, heeft gezonnen), 1. zijn gedachten en streven richten (op), peinzen over: op wraak zinnen; 2.(spr.) men kan zijn kinders wél minnen, maar niet zinnen, niet hun zin vormen.

1° de lagere, stoffelijke of organische (→ Zintuigen) kenvermogens (→ Kennen; Vermogen), waardoor het levend wezen zich bewust wordt van de buitenwereld (→ Kenbronnen) en de indrukken daarvan (→ Kenbeeld) in zich kan opnemen en verwerken. Het Aristotelisme onderscheidt vijf uitwendige z. (gezicht, gehoor, reuk, smaak, gevoel...

ZINNEN, (zon, heeft gezonnen), peinzen, overdenken : op wraak zinnen; — (spr.) men kan zijne kinders wel minnen, maar niet zinnen, hun zin vormen. *

zie Denken.