Wat is de betekenis van zelfkant?

zelfkant - Zelfstandignaamwoord 1. elk van de meestal versterkt geweven zijkanten van een weefsel in de lengterichting van het doek Woordherkomst samenstelling van zelf en kant

Zelfkant is een dikke rand aan de buitenkant van een weefsel die uit enkele kettingdraden bestaat.

zelfkant - De lengterichting van een weefsel dat is afgesloten met inslaglussen, vaak te onderscheiden doordat de inslageinden verschillen van de rest van het weefsel, en soms doordat er een wijziging in de binding is.

s., seis-, selfkant; (van laken) snier.

m. (-en), 1. buitenkant, elk der zijkanten van enig weefsel, in de lengterichting van het doek., meestal versterkt geweven : de zelfkant van het laken afsnijden ; zelfkant op de reten van ramen en deuren spijkeren ;. 2. (fig.) buitenrand, grensgebied : lieden van de zelfkant, der maatschappij, janhagel, schorremorrie ; — voo...

de beide zijkanten van een weefsel in de lengterichting van de kettingdraden.

m. zelfkanten (beginrand aan allerlei weefsel, b.v. aan zijde, flanel, baai, laken): fig. lieden of lui van de zelfkant der maatschappij, der samenleving, schorrimorrie, janhagel; hij komt van de zelfkant, de grens b.v. van Twente enz.

m. (-en) 1. Eig. minderwaardige kant, beginrand aan een weefsel: de van flanel, laken, zijde. II. Metf. 1. uitvaagsel, janhagel, grauw: lui van de der maatschappij. 2. grens: hij komt van de van Limburg, van Twente.

de neg, of afzonderlijk, meestal met anders gekleurde draad geweven, rand van een stuk goed, die in den regel weggedaan wordt. Komt voor ’t eerst bij Kil. voor; in ’t mnl. selfende; bij Kil. ook selfegghe, eng. selvage, seloedge. Overdr. b.v. Langendijk 2, 338: „Hy is groothartig in zyn wapen; Hoewel hy woont ook op de selfkant va...