Wat is de betekenis van waterbouwkunde?

waterbouwkunde - Zelfstandignaamwoord 1. wetenschap die zich richt op ontwerp en beheer van waterbouwkundige werken Woordherkomst samenstelling van waterbouw en kunde

s., wetterboukunde.

...

v., kennis van en leer omtrent het ontwerpen en aanleggen van werken dienende om waterstromen of de zee binnen vooraf aangewezen grenzen te beperken of te leiden, met name van dijken, zeeweringen, sluizen enz.; ook het graven van kanalen en afwateringen en het leggen van bruggen en soms (of eert.) ook het aanleggen van wegen.

dat gedeelte der ingenieurswetenschap, dat zich bezig houdt met het bestuderen, ontwerpen en uitvoeren van werken in het belang van waterkering en waterlozing, van wateraan- en afvoer, alsmede van alle werken voor het verkeer te water en te land.

is een constructieve wetenschap die ten doel heeft de bodem geschikt te maken voor leven en werken van de mens. Deze moet op de grond woningen en andere gebouwen kunnen oprichten, een taak die onder de bouwkunde ressorteert. Verder moet de mens handel kunnen drijven of andere culturele taken kunnen vervullen, waarvoor verkeer nodig is. De waterbouw...

v. (wetenschap, omtrent de bouw van dijken, duikers, sluizen, bruggen, havens enz., het aanleggen van kanalen enz.).

wetenschap betreffende den aanleg v. waterkeeringen, bouw v. dijken en bruggen, aanleg v. havens en kanalen, inpoldering en alles wat daarmede verband houdt.

houdt zich bezig met alle bouwwerken, grondwerken, rijswerken enz., waarbij het water, zoowel zeeals binnenwater, een rol speelt. De w. omvat in hoofdzaak: dijken, duinen en stranden; polders en droogmakerijen; havens en reeden met dokken, kaaimuren e.a.; kanalen met sluizen, onderbouwen van bruggen, enz.; rivier-werken, zooals normalisatie, kanali...