Wat is de betekenis van wankelen?

wankelen - Werkwoord 1. (inerg) onvast op de voeten staan, dreigen te vallen ♢ De plotselinge windvlaag deed hem wankelen. 2. ergatief op onvaste wijze zich ergens heen begeven ♢ Hij is stomdronken naar huis gewankeld.

wankelen - regelmatig werkwoord uitspraak: wan-ke-len 1. onzeker lopen ♢ de zieke wankelde door de kamer Regelmatig werkwoord: wan-ke-len ik wankel jij/u wankelt ...

v., wankelje, wifelje, wivelje, wiigje, wriggelje; -d lopen, wraggelje; (bij dronkenschap), oer de foet stappe.

...

(wankelde, heeft en is gewankeld), 1. heen en weer (kunnen) bewegen, onvast zijn, niet vast staan, zijn evenwicht verliezen : die slag deed hem wankelen ; een wankelend scheepje; — (oneig.) niet vast stand houden, beginnen te wijken: de linkervleugel (van het leger) begon te wankelen ; — een wankelende troon,...

wankelde, heeft gewankeld: 1. zich langzaam en onzeker heen en weer bewegen; onvast staan: deze stoot deed hem wankelen; deze tafel wankelt; 2. fig. weifelen: zijn overtuiging raakt aan het wankelen; aan ’t wankelen brengen.

('wankələn) (wankelde, heeft gewankeld) 1. niet vast staan : de tafel wankelt; iemand doen -. Syn. waggelen. 2. weifelen : in zijn besluit-; zijn overtuiging raakt aan het -; iemand aan het brengen.

(wankelde, heeft en is gewankeld), 1. onvast zijn, niet vast staan, zijn evenwicht verliezen: die slag deed hem wankelen; van geen wankelen weten, volstrekt standvastig blijven; dreigen om te vallen of in te storten: een wankelende troon; 2. onvast, op wankele voeten lopen: hij wankelde de kamer uit; 3. onzeker zijn, weifelen: iemand aan het wank...

WANKELEN - (wankelde, heeft gewankeld), zich langzaam heen en weer bewegen; onvast zijn, niet vast staan ; in zijn besluit, in het geloof wankelen, weifelen. WANKELING, v. (-en), het wankelen; aarzeling, besluiteloosheid.