Wat is de betekenis van vloeken?

vloeken - Werkwoord 1. uitroepen van vloekwoorden, beledigende taal gebruiken ♢ Hij vloekte binnensmonds. ♢ Als hij even later in een file vast komt te staan, vloekt en tiert hij op het verkeer. 2. niet bij elkaar passen ♢ ...

vloeken - regelmatig werkwoord uitspraak: vloe-ken 1. een lelijk woord laten horen ♢ hij vloekte toen de hamer op zijn teen viel 2. slecht bij elkaar passen ♢ deze kleuren vloeken Reg...

In de middeleeuwen was het bij het noemen van sommige → heiligen de gewoonte om te vloeken. Dit gebeurde ook bij Sint-Nicolaas. Vloeken kwam alleen voor bij heiligen die omringd waren door mythologische vertellingen en die ingevoerd werden om heidense afgoden te verdringen. Door te vloeken bij de naam van de heilige, stelde men de vroegere god...

In de 19de eeuw is de uitroep vloek op, vloek over! ‘de of het genoemde zij vervloekt’ bekend.

v., flokke, divelje, knopen draeije, sakkerje, sakkermintsje; erg —, yn it stiel bite; — en razen, flokke en swarre, flokke en winskje, swarre en winskje, tongerje en wjerljochtsje; iem. —, immen flokke, fordomje; (van kleuren), flokke, skrikke, fjochtsje, fjuchtsje.

...

(vloekte, heeft gevloekt), 1. verwensen, een vloek uitspreken over — : iem. vloeken; zegen hen die u vloeken (Matth. 5 : 44) ; hij vloekte het uur dat ... : 2. godslasterende woorden spreken: hij vloekt als een ketter, als een ketellapper; 3. op iets vloeken, het verafschuwen ; 4. een schril, pijnli...

vlokte, h. gevlokt (Z.-N. sneeuwen).

(’vloekən) (vloekte, heeft gevloekt) 1. de vloek uitspreken over, verwensen : hij vloekte zijn zoon. 2. godlasterlijk spreken : die man is altijd aan ’t -. → duivel, ketellapper, ketter, struik. 3. een schril kontrast vormen : die kleuren tegen elkander.