Wat is de betekenis van vernuft?

vernuft - Zelfstandignaamwoord 1. vindingrijkheid; inventiviteit 2. verstand, intelligentie Woordherkomst van het Middelnederlandse woord vernuft, cognaat met Duits Vernunft Verwante begrippen vernuftig

vernuft - zelfstandig naamwoord uitspraak: ver-nuft 1. vermogen om te denken en te begrijpen ♢ hij is geboren met veel vernuft 1. vals vernuft [zogenaamde scherpzinnigheid] Zelfstand...

s.n., fornimstigens, snoadens.

...

o. (-en), 1. verstand; — meer in ’t bijz. scherp verstand, vermogen om iets ingewikkelds uit te denken of te doorgronden, scherpzinnigheid, geestigheid : iem. van veel vernuft; de scheppingen van het menselijk vernuft ; een prachtig staaltje van het vernuft van onze technici: —vals vernuft, gemaakte, gezochte geestig...

o., bet. 2 vernuften (1 het vermogen om iets uit te denken; scherpzinnigheid, oorspronkelijkheid, vindingrijkheid; 2 man van genie): 1. een schepping van het menselijk vernuft; vals vernuft, gezochte geestigheid; 2. de vernuften der 17e eeuw.

o. (-en) (vernemen, als vertaling van Lat. percipere] I. Eig. scherpzinnig, vindingrijk verstand: een man van veel -; iets met doen; zijn op iets spitsen, er zijn volle denkkracht op zetten. Syn. ➝ geest. II. Metn. 1. [door het vernuft gevonden] geestigheid: dat is maar vals -. 2. man van genie: onze grote -en der 17de eeuw; een fraai -.

o. (-en), 1. bijzonder scherp verstand, scherpzinnigheid; 2. mens van genie.

(Os. farnuft, voor farnumft), afl. van vernemen = gewaar worden, zien, kennis krijgen; vernuft is dus: kennis, verstand; later meer: scherpzinnig verstand.