Wat is de betekenis van Tuimel?

(1906) (Barg.) tuimelraam (boven een winkeldeur). • (Köster Henke: De boeventaal. 1906) • (J.G.M. Moormann: De geheimtalen. 1934) • (E.G. van Bolhuis: De Gabbertaal. 1937) • (Henry Roskam: Boeven-jargon. 1948) • Het Bargoens, de taal van de jongens van de vlakte, zoals dat vroeger zo aardig werd omschreven, gebruik...

tuimel - Werkwoord 1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van tuimelen ♢ Ik tuimel 2. gebiedende wijs van tuimelen ♢ tuimel! 3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van tuimelen ♢ tuimel je?

getuimel, halsoorkop neerstort, (neer)val; afstort.

m., 1. tuimeling, buiteling: dat was een hele tuimel. 2. (fig.) werveling, roes, vervoering: in de tuimel der hartstochten, der vermaken, der blijdschap. 3. tuimelraam.

tuimelraam boven een winkeldeur. Ik ga 'n tuimel openmaken en haal de schoren eruit, je klimt nooit een tuimel binnen of de tandel moet aan de buitenkant op de val zitten.

m.; tuimeling, buiteling.

(‘tuiməl) m. 1. Eig. tuimeling : dat was een hele -. 2. Metf. vervoering, verrukking : in de van de hartstochten.

tuimel - (argot), raam.

Tuimel - m. tuimeling, buiteling : dat was een heele tuimel; (fig.) bedwelming, vervoering, verrukking : in den tuimel der hartstochten, der vermaken, der blijdschap.