Substantie (van het Latijn: substantia, 'wat op zichzelf staat') is een centraal begrip uit de westerse metafysica, waarmee het wezen, de drager van eigenschappen wordt bedoeld. Aristoteles introduceerde het begrip in zijn tekst 'Categoriae' over de bestaande grondvormen of categorieën. Nadien speelde het ook in de middelee...

substantie - Zelfstandignaamwoord 1. (medisch) (scheikunde) stof (stoffen) 2. kern van een zaak 3. (filosofie) wat aan iets anders ten grondslag ligt en daaraan vastheid verleent Woordherkomst afgeleid van het Latijnse 'stāre' (staan) met het voorvoegsel sub- met het achtervoegsel -antie

substantie - zelfstandig naamwoord uitspraak: sub-stant-sie 1. stof waaruit iets bestaat ♢ zo'n suikerspin is een kleverige substantie Zelfstandig naamwoord: sub-stant-sie de substantie ...

[Lat. substantia, van sub-stare = standhouden, van sub- = onder, en stare = staan] zelfstandigheid (draagster van accidenten); materie, stof; het wezenlijke, hoofdzaak.

stof; materie; zelfstandigheid; hoofdzaak

Parmenides (zie eleaten) gaf een ogenschijnlijk logisch bewijs dat de werkelijkheid noodzakelijk één is. Hij schijnt te hebben gemeend dat iets werkelijks op alle tijdstippen en op alle plaatsen moet bestaan, en in de eeuwen na hem werden er vele pogingen ondernomen om te onderscheiden tussen het werkelijke, dat aan deze beide eisen of aan één erva...

de kern, het wezenlijke van een zaak; ook heel algemeen de stof waaruit iets bestaat. Kolen verliezen bij verbranding een groot deel van hun substantie.

zelfstandigheid; stof; hoofdzaak; wezen

(<Lat.), v. (-s, ...tiën), 1. (wijsb.) wat als zelfstandig gedacht wordt; 2. stof waaruit een voorwerp bestaat, materie: de beenachtige substantie van de schedel; 3. stof in het alg.: was is een kneedbare substantie; 4. kern van een zaak, hoofdzaak: in substantie, in hoofdzaak.

(Lat. subslantia, van sub en stare, staan onder), in de filosofie: datgene wat op zich zelf bestaat en niet in iets anders en tevens de blijvende „drager" is der wisselende accidenten. Speelt in de aristotelische filosofie een grote rol. Sinds Descartes een omstreden begrip. Bij Kant is het niet anders dan een begrip, een apriorische den...

v. substanties, substantiën (Lat. substantia: zelfstandigheid; stof; kern; hoofd inhoud, substantiebestanddeel): in substantie, in hoofdzaak, (tie = sie).

(< Lat. stare sub = staan onder) (wijsbeg.), wat als drager staat onder de → accidenten en uit deze wordt gekend. → Zelfstandigheid.

zelfstandigheid. S. compacta, vaste stof der beenderen, S. corticalis, hersenschorszelfstandigheid, S. spongiosa, sponsachtig beenweefsel.

is dat, wat aan de wisselende verschijnselen ten grondslag ligt, dat wat blijft, terwijl de eigenschappen kunnen veranderen, dat wat de eenheid en de drager van de verschillende phaenomena uitmaakt. De scholastieken hebben substantia gedefinieerd als id, quod substat accidentibus, dat wat ten grondslag ligt aan de accidentiën. Tegen deze defin...

Substantie - (woordelijk : het er onder-staande, en dus ten grondslag liggende) beteekent populair vaak een chemisch-bepaalde stof, soms ook (wanneer subst. = essentie genomen wordt) het wezen, de kern eener zaak. — In de filosofie (metafysika) speelt het begrip s. een groote rol. Dit begint bij Aristoteles. S. is het identieke en blijvende in de w...

Substantie - v. (-s, ...tiën), zelfstandigheid, bestanddeel; kern; wezen; — (fig.) in substantie, in hoofdzaak.

substantie - v. zelfstandigheid, bestanddeel; kern; wezen (fig.) in substantie (in hoofdzaak)

Substantia, natura.