Parmenides (zie eleaten) gaf een ogenschijnlijk logisch bewijs dat de werkelijkheid noodzakelijk één is. Hij schijnt te hebben gemeend dat iets werkelijks op alle tijdstippen en op alle plaatsen moet bestaan, en in de eeuwen na hem werden er vele pogingen ondernomen om te onderscheiden tussen het werkelijke, dat aan deze beide eisen of aan één ervan voldeed, en het slechts schijnbare of afgeleide. In het epicureïsche stelsel waren de atomen waaruit de dingen bestonden reëel, terwijl de veranderl...

substantie - Zelfstandignaamwoord 1. (medisch) (scheikunde) stof (stoffen) 2. kern van een zaak 3. (filosofie) wat aan iets anders ten grondslag ligt en daaraan vastheid verleent Woordherkomst afgeleid van het Latijnse 'stāre' (staan) met het voorvoegsel sub- met het achtervoegsel -antie

substantie - zelfstandig naamwoord uitspraak: sub-stant-sie 1. stof waaruit iets bestaat ♢ zo'n suikerspin is een kleverige substantie Zelfstandig naamwoord: sub-stant-sie de substantie de substanties

Substantie - v. (-s, ...tiën), zelfstandigheid, bestanddeel; kern; wezen; — (fig.) in substantie, in hoofdzaak.

Substantie - (woordelijk : het er onder-staande, en dus ten grondslag liggende) beteekent populair vaak een chemisch-bepaalde stof, soms ook (wanneer subst. = essentie genomen wordt) het wezen, de kern eener zaak. — In de filosofie (metafysika) speelt het begrip s. een groote rol. Dit begint bij Aristoteles. S. is het identieke en blijvende in de wisseling der verschijningen, de „drager” van de eigenschappen, datgene, waaraan deze eigenschappen „inhaereeren”. Wat aan een s. toekomt, van haar gep...

substantie - v. zelfstandigheid, bestanddeel; kern; wezen (fig.) in substantie (in hoofdzaak)

substantie, - v., zelfstandigheid; stof; bestanddeel; hoofdzaak.

(< Lat. stare sub = staan onder) (wijsbeg.), wat als drager staat onder de → accidenten en uit deze wordt gekend. → Zelfstandigheid.

is dat, wat aan de wisselende verschijnselen ten grondslag ligt, dat wat blijft, terwijl de eigenschappen kunnen veranderen, dat wat de eenheid en de drager van de verschillende phaenomena uitmaakt. De scholastieken hebben substantia gedefinieerd als id, quod substat accidentibus, dat wat ten grondslag ligt aan de accidentiën. Tegen deze definitie is als bezwaar in te brengen, dat in het definiens hetzelfde begrip voorkomt als in het definiendum, een bezwaar waaraan hier echter moeilijk te...

(Lat. subslantia, van sub en stare, staan onder), in de filosofie: datgene wat op zich zelf bestaat en niet in iets anders en tevens de blijvende „drager" is der wisselende accidenten. Speelt in de aristotelische filosofie een grote rol. Sinds Descartes een omstreden begrip. Bij Kant is het niet anders dan een begrip, een apriorische denkvorm. Spinoza kent slechts één substantie, die hij identificeert met God.