Wat is de betekenis van Stuiten?

stuiten - Werkwoord 1. (ov) een beweging tot staan brengen ♢ De aanval werd door een katachtige duik van de doelman gestuit. 2. ergatief door botsing in omgekeerde richting gaan bewegen ♢ De bal stuitte tegen de muur. stuiten - Zelfstand...

Stoothout, boeghout, stuis; voorste en achterste horizontaal gebogen en soms ook verticaal gebogen gezaagde krommer die het berghout vormt vanaf de plaats waar de boeg van het schip zijn ronding begint tot aan de voor- of achtersteven.

stuiten - regelmatig werkwoord uitspraak: stui-ten 1. niet verder laten gaan ♢ we moeten hem in zijn enthousiasme stuiten 1. op verzet stuiten [er zijn mensen die het er niet mee eens zijn]...

zie tuit.

v., stuitsje; tegen de borst —, wearz(g)je, wêrz(g)je, tsjin ’t krop wêze.

...

I. (stuitte, heeft en is gestuit), 1. (overg., van zich voortbewegende personen of zaken en van hun voortbeweging) tegenhouden, tot staan brengen: iem. in zijn vaart stuiten; de voortgang van iets stuiten; zijn vaart niet kunnen stuiten; 2. (overg., fig.) tegenhouden, beletten, doen ophouden, verhinderen: ik zal die maatrege...

I. stuitte, h. gestuit (inz. in Brab. en Limb.: pochen, pralen): over, op iets stuiten; niets doen dan stuiten; II. stuitte, h. (1), i. (2, 3) gestuit (1 tegenhouden, tot staan brengen, eig. en fig.; 2 niet verder kunnen, tot stilstand komen, ophouden, eig. en fig.; 3 ontmoeten, ook fig.): 1. een hollend paard, iem. in zijn vaart stuiten; de voort...

('stuitən) (stuitte, heeft gestuit) [~ stoten] I. Eig. stoten: (met) het hoofd tegen iets -. → borst (II 4). II. Metn. 1. [gevolg van I] a. a. tot stilstand komen, ophouden: toen stuitte de vaart. b. Verzw. ontmoeten: op bouwvallen -. b. Uitbr. tot stilstand komen en terugspringen: de kaatsbal stuit tegen de muur. Syn. → afsch...