Wat is de betekenis van Stoïcisme?

stoïcisme - Zelfstandignaamwoord 1. (filosofie) een wijsbegeerte die leert slechts de rede te volgen en de hartstochten uit te bannen 2. onverstoorbaarheid in pijn, leed of moeilijkheden Woordherkomst afgeleid van stoa met het achtervoegsel -isme Verwante begrippen stoïcijn, stoïcijns

Met ‘stoïcisme’ wordt de leer aangeduid van de door Zeno van Citium rond 300 voor Christus opgerichte filosofenschool die naar zijn zetel, de Stoa poikilè aan de noordelijke rand van de Atheense agora, de naam ‘Stoa’ draagt. Zij is vooral vanwege de ethiek, die volgens Dilthey ‘de sterkste en duurzaamste invloed heeft uitgeoefend die een filosofisc...

leer die gekenmerkt wordt door de menselijk rede (fil.)

stoïcisme - Een filosofische stroming die tot bloei kwam in de Griekse en Romeinse oudheid. Stoïcijnen waren er altijd van overtuigd dat alle kennisvergaring ertoe moet leiden dat de mensheid zich een gedragswijze kan aanmeten die wordt gekenmerkt door een onverstoorbare geest en de zekerheid van morele waardigheid, en bepleitten bemoeien...

Stoïcisme - zie Stoa.

leer van Zeno: het volgen der rede, beheersing der hartstochten onverstoorbaarheid onder alle omstandigheden

Grieks-Romeinse richting in de wijsbegeerte van ca. 300 v. Chr. tot ca. 200 n. Chr., genaamd naar de Stoa (= zuilenhal te Athene), waar de stichter, Zeno van Citium, onderwees, wordt in drie perioden onderscheiden: het oude stoïcisme (Zeno, Cleanthes, Chrysippus), de midden-Stoa (Panaetius, Posidonius) en het latere stoïcisme (Seneca, Epi...

stoïcijnse leer; onaandoenlijkheid.

o., 1. wijsbegeerte van Zeno, die leert slechts de rede te volgen, de hartstochten uit te bannen en het leed te verachten; 2. onverstoorbaarheid in pijn, leed of moeilijkheden.