Wat is de betekenis van Paradox?

Een paradox verwijst naar een schijnbare tegenstrijdigheid of een situatie waarin iets lijkt in te gaan tegen de gangbare logica. Paradoxen kunnen verwarrend zijn omdat ze ingaan tegen wat normaal gesproken als waarheid wordt beschouwd, maar bevatten vaak diepere waarheden of complexe aspecten van de realiteit. Een beroemd voorbeeld van een paradox...

Een paradox is een schijnbare tegenstrijdigheid. Deze tegenstrijdigheid lijkt in eerste instantie in te gaan tegen het gevoel van iemands logica, verwachting of intuïtie en soms berust deze op een denkfout. Tevens is een paradox een belangrijk stijlfiguur in de taal waarbij de uitspraak in eerste instantie juist logisch lijkt, maar bij nader i...

Een paradox (Grieks para (tegen) doxa (geloof, verwachting) : is een schijnbare tegenspraak. De oudst bekende paradox is de volgende: "Spreekt een Kretenzer die beweert dat alle Kretenzers leugenaars zijn de waarheid?" Wat je ook antwoordt, ja of nee, je botst op een tegenspraak.

paradox - zelfstandig naamwoord uitspraak: pa-ra-dox 1. uitspraak die met zichzelf in tegenspraak lijkt te zijn ♢ 'niets hebben en toch alles bezitten' is een paradox Zelfstandig naamwoord: pa-ra-dox de paradox...

[Lat. en Gr. paradoxos = tegen verwachting] schijnbare tegenstrijdigheid (in een gezegde).

(paradoks) schijnbare tegenstrijdigheid; schijnbaar tegenstrijdig

Etymologisch: in strijd met onze overtuiging. Met volbloedparadoxen, die de basis van de logica raken, hebben we te maken wanneer een voor de logica benodigde uitspraak zowel bewezen als weerlegd kan worden. Wanneer dergelijke paradoxen van zuiver logische of wiskundige termen afhangen spreken we van logische of verzamelingstheoretische paradoxen (...

schijnbare tegenstrijdigheid; tegen het algemeen gevoelen indruisende mening; wonderspreuk.

een schijnbare tegenstrijdigheid; een gezegde of een verschijnsel, dat anders is dan men bij voorbaat zou verwachten.

s., wûnderspreuk, paradoks.

paradox, wonderspreuk, schijnbare tegenstrijdigheid.

paradoxaal, tegenstrijdig.

(<Pr.<Lat.), I. zn. v. (-en), uitspraak die niet overeenstemt met de gangbare mening; bij uitbr. stelling of uitspraak die schijnbaar ongerijmd is, doch bij nader onderzoek waar blijkt te zijn, b.v. niets hebbende, alles bezittende (Paulus); — (nat.) de hydrostatische paradox, de stelling dat de drukking van een vloeistofk...

ogenschijnlijk ongerijmde stelling, die toch niet onjuist blijkt te zijn.

v. wonderspreukig gezegde, dat een schijnbare tegenstrijdigheid bevat.

(< Gr. adj. = er bij langs; = verwachting). Math. gebruikt zowel voor schijnbare (dus oplosbare) tegenstrijdigheid, b.v. de paradox van Poncelet (1788—1867), als voor een (bij handhaving van de ingevoerde begrippen) onoplosbare tegenstrijdigheid b.v. de paradox van Russell (geb. 1872). Het woord komt ook als adj. voor en is dan synoniem me...

Elke bewering, mits tegengesteld aan de verwachte.

Fr. paradoxe, Gr.-Lat. paradoxum van Gr. para = tegen + doxe = mening 1. v. paradoxen (wonderspreuk; schijnbare tegenstrijdigheid; stelling, uitspraak, niet overeenstemmend met de gangbare mening, ogenschijnlijk ongerijmd): Multatuli’s paradoxen; 2. bn., bw. (wonderspreukig; als een paradox klinkende): paradoxe stellingen.

v, schijnbare tegenstrijdigheid.

oogenschijnlijk ongerijmde tegenstelling, die een waarheid bevat.