Wat is de betekenis van obstinaat?

(<Lat.), bn. bw., hardnekkig, halsstarrig.

obstinaat - Bijvoeglijk naamwoord 1. van een persoon dat deze stug aan zijn eigen ideeën blijft vasthouden zonder zich aan anderen aan te passen ♢ De wei bleef er apathisch bij, iedereen stond duidelijk te wachten op Guns N’ Roses. Dat was buiten Chrissie Hynde gerekend. Zij schudde de festivalgangers...

[Lat. obstinatus, van obstinare, -atum = ergens op staan (stare = staan)] stijfkoppig, halsstarrig, hardnekkig; met taaie volharding.

halsstarrig

koppig.

hardnekkig, stijfhoofdig.

adj., stiif, (stiif)koppich, steech.

stijfkoppig, hardnekkig, onverzettelijk; vol hardend.

bn.; obstinater, obstinaatst (Lat. obstinatus: eigenzinnig; koppig).

(opsti'na:t) bn. en bw. (...nater, -st) [Lat. obstinatus] eigenzinnig, hardnekkig, koppig.

[Lat.], bn. en bw., hardnekkig, halsstarrig.