Neptunus
De naam wordt in verband gebracht met Avestisch napta 'vochtig'. Romeinse god van de zee, zoon van Saturnus. In de 17e en 18e eeuw werd de naam in Engeland wel eens gebruikt onder invloed van de Renaissance.
Meertens Instituut (2020)
De naam wordt in verband gebracht met Avestisch napta 'vochtig'. Romeinse god van de zee, zoon van Saturnus. In de 17e en 18e eeuw werd de naam in Engeland wel eens gebruikt onder invloed van de Renaissance.
Wiktionary (2019)
Neptunus - Eigennaam 1. Romeinse god van de zee 2. (astronomie) vanaf de zon gezien de achtste planeet van ons zonnestelsel
Rijksmuseum (2017)
In de Griekse mythologie was Poseidon een zoon van de Titanen Kronos en Rheia en de broer van oppergod Zeus. Poseidon (Neptunus bij de Romeinen) had een drietand als attribuut. Hiermee kon de onstuimige god water in beroering brengen en rotsen doen splijten. Poseidon was getrouwd met de Nereïde Amphitrite. Uit hun huwelijk werd onder andere Triton...
Eindredactie Jan Pieter Woudt & Klaas Woudt (1991)
God van de zee bij de Romeinen (bij de Grieken Poseidon genaamd). Neptunus is in de klassieke oudheid en ook in latere eeuwen op vele plaatsen in de Westerse wereld met een drietand afgebeeld. In ons land gebeurde dat vaak in de 17e of 18e eeuw aan of in bouwwerken waarvan de eigenaar of gebruiker zijn welvaart mede dankte aan de zee en de zeevaart...
Jos Liefrink (1989)
Neptunus - Aanvankelijk waarschijnlijk een regengod, in elk geval een watergod, waarvan de oorsprong nogal duister blijft. Als zeegod werd hij weldra met de Griekse Poseidon vereenzelvigd. Het belangrijkste feest, de Neptunalia, viel in volle zomer, op 23 juli. Hij werd gevierd in een heilig bosje in het noorden van Rome, tussen de via Salaria en d...
Dr. Johannes van der Schaar (1964)
m De naam wordt in verband gebracht met Avestisch napta Vochtig’. Romeinse god van de zee, zoon van Saturnus. In de 17e en 18e eeuw werd de naam in Eng. wel eens gebruikt o.i.v. de Renaissance.
Van Dale Uitgevers (1950)
1. (Rom. myth.) god der zee; 2. (dicht.) de zee: de beroerde baren van de vergramde Neptunus; 3. planeet die het verst van de zon verwijderd is en eerst in 1846 ontdekt werd ; 4. (in de oude scheik.) lood, met ijzer en spiesglans toebereid; (ook) salammoniak.
Dr. J.F.L. Montijn (1949)
i, m. zoon van Saturnus, gemaal van Amphitrite, god van de zee; vand. meton. (poët.) = zee. Daarv. Neptūnīnē, ēs, f. de Neptunine = Thetis, dochter van Nereus, de zoon van Neptunus. | Neptūnĭus, Neptunisch, arva, Verg., of prata, Cic. poët., d. i. de zee; heros, Theseus, daar die voor de zoon van Neptunus gehouden wer...
Winkler Prins (1949)
(1), in Rom. myth. god der zee, zoon van Saturnus en Rhea. Vereenzelvigd met de Gr. god Poseidon; (2) 9e (buiten) planeet, in 1846 mede door berekeningen van Leverrier (Fr.) en Adams (Eng.) ontdekt a.d. hand van storingen i.d. baan van Uranus; 1 maan; doorsnede, volume en massa resp. 92, 60 en 17,2 maal die v. d. zon. Gemiddelde afstand tot de zon...
Jacon Kramers Jz (1948)
(Lat.) m. 1 god der zee; 2 op één na de verst v. d. zon verwijderde onder de thans bekende planeten.
E. de Bruyne, G.B.J. Hiltermann en H.R. Hoetink (1947)
(1, mythologie), in de Oudheid in Italië vereerde god, vermoedelijk van het water (in bronnen, rivieren, meren en zee). Omtrent zijn oorspronkelijke functie is weinig bekend, daar hij al vroeg (in elk geval vóór 400 v. Chr.) met de Griekse god Poseidon gelijkgesteld (vermoedelijk onder invloed van Tarente) en zo vooral tot god va...
M. J. Koenen's (1937)
m. (1 myth. god der zee; ook, Poseidon; 2 naam ener planeet). 1. Neptunus omgeven door tritons; 2. Neptunus doorloopt haar baan in 164,79 jaar.
D. van Veen Jzn. (1936)
de planeet voor de gevoeligen en extatici; hij is geheimvol en mystiek. Neptunuskinderen worden profeten, priesters of zieners.
John Kooy (1933)
1) b/d Rom. de god der zee (b/d Grieken Poseidon), gewapend met een drietand; 2) voorlaatste v/d 5 groote buitenste planeten, in 1846 ontdekt door Galle; middellijn 49 700 km, afstand tot de zon gemiddeld 4500 mill. km, omlooptijd 164 iaren en 288 dagen; heeft 1 maan.
Uitgeverij Joost van den Vondel (1933-1939)
Oorspr. Romeinsche godheid van het water, kreeg door identificeering met den Griekschen ➝ Poseidon uitgebreidere vereering. Op 23 Juli waren de Neptunalia, feesten ter eere van N. te Rome en Ostia, waarbij men o.a. umbrae of loofhutten bouwde. Vgl. ➝ Nereus.
Jozef Verschueren (1930)
(nep'tu;nus) m. 1.Eig. in de Romeinse mytologie, god van de zee en andere wateren, aan wie de dolfijn gewijd was, bij de Grieken Poseidoon : met zijn drietand; de zonen van -, de zeelieden. 2. neptunus Metn. zee : de bruisende -. 3. Metf. op één na verst van de zon verwijderde → planeet met één wachter. &rar...
F.W. Grosheide (1926)
I. De god der zee, zoon van Saturnus en Rhea, bij de Romeinen weinig vereerd, en later geheel met den Griekschen zeegod Poseidon vereenzelvigd. II. De buitenste planeet van het zonnestelsel.
Gerelateerde zoekopdrachten
Log hier in om direct te kunnen beginnen met schrijven.
Wil je dit begrip toevoegen aan je favorieten? Word dan snel vriend van Ensie en geniet van alle voordelen: