Wat is de betekenis van Neptunus?

2024-03-19
Nederlandse Voornamenbank

Meertens Instituut (2020)

Neptunus

De naam wordt in verband gebracht met Avestisch napta 'vochtig'. Romeinse god van de zee, zoon van Saturnus. In de 17e en 18e eeuw werd de naam in Engeland wel eens gebruikt onder invloed van de Renaissance.

2024-03-19
Nederlandstalige WikiWoordenboek

Wiktionary (2019)

Neptunus

Neptunus - Eigennaam 1. Romeinse god van de zee 2. (astronomie) vanaf de zon gezien de achtste planeet van ons zonnestelsel

2024-03-19
Rijksmuseum

Rijksmuseum (2017)

Neptunus

In de Griekse mythologie was Poseidon een zoon van de Titanen Kronos en Rheia en de broer van oppergod Zeus. Poseidon (Neptunus bij de Romeinen) had een drietand als attribuut. Hiermee kon de onstuimige god water in beroering brengen en rotsen doen splijten. Poseidon was getrouwd met de Nereïde Amphitrite. Uit hun huwelijk werd onder andere Triton...

2024-03-19
ABC van de kunst

Douwe Brongers & Désirée Raemaekers (2004)

Neptunus

Zie Poseidon.

2024-03-19
Encyclopedie van de Zaanstreek

Eindredactie Jan Pieter Woudt & Klaas Woudt (1991)

Neptunus

God van de zee bij de Romeinen (bij de Grieken Poseidon genaamd). Neptunus is in de klassieke oudheid en ook in latere eeuwen op vele plaatsen in de Westerse wereld met een drietand afgebeeld. In ons land gebeurde dat vaak in de 17e of 18e eeuw aan of in bouwwerken waarvan de eigenaar of gebruiker zijn welvaart mede dankte aan de zee en de zeevaart...

2024-03-19
XYZ van de Grieks-Romeinse Oudheid

Jos Liefrink (1989)

Neptunus

Neptunus - Aanvankelijk waarschijnlijk een regengod, in elk geval een watergod, waarvan de oorsprong nogal duister blijft. Als zeegod werd hij weldra met de Griekse Poseidon vereenzelvigd. Het belangrijkste feest, de Neptunalia, viel in volle zomer, op 23 juli. Hij werd gevierd in een heilig bosje in het noorden van Rome, tussen de via Salaria en d...

2024-03-19
Voornamenboek

Dr. Johannes van der Schaar (1964)

Neptunus

m De naam wordt in verband gebracht met Avestisch napta Vochtig’. Romeinse god van de zee, zoon van Saturnus. In de 17e en 18e eeuw werd de naam in Eng. wel eens gebruikt o.i.v. de Renaissance.

2024-03-19
De vreemde woorden

Fokko Bos, Dr. O. Noordenbos (1955)

Neptunus

god der zee; ook: een planeet.

2024-03-19
Groot woordenboek der Nederlandse taal

Van Dale Uitgevers (1950)

Neptunus

1. (Rom. myth.) god der zee; 2. (dicht.) de zee: de beroerde baren van de vergramde Neptunus; 3. planeet die het verst van de zon verwijderd is en eerst in 1846 ontdekt werd ; 4. (in de oude scheik.) lood, met ijzer en spiesglans toebereid; (ook) salammoniak.

2024-03-19
Woordenboek Nederlands -Latijn

Dr. J.F.L. Montijn (1949)

Neptūnus

i, m. zoon van Saturnus, gemaal van Amphitrite, god van de zee; vand. meton. (poët.) = zee. Daarv. Neptūnīnē, ēs, f. de Neptunine = Thetis, dochter van Nereus, de zoon van Neptunus. | Neptūnĭus, Neptunisch, arva, Verg., of prata, Cic. poët., d. i. de zee; heros, Theseus, daar die voor de zoon van Neptunus gehouden wer...

2024-03-19
De Kleine Winkler Prins

Winkler Prins (1949)

Neptunus

(1), in Rom. myth. god der zee, zoon van Saturnus en Rhea. Vereenzelvigd met de Gr. god Poseidon; (2) 9e (buiten) planeet, in 1846 mede door berekeningen van Leverrier (Fr.) en Adams (Eng.) ontdekt a.d. hand van storingen i.d. baan van Uranus; 1 maan; doorsnede, volume en massa resp. 92, 60 en 17,2 maal die v. d. zon. Gemiddelde afstand tot de zon...

2024-03-19
Kramers woordentolk

Jacon Kramers Jz (1948)

Neptunus

(Lat.) m. 1 god der zee; 2 op één na de verst v. d. zon verwijderde onder de thans bekende planeten.

2024-03-19
Winkler Prins Encyclopedie

E. de Bruyne, G.B.J. Hiltermann en H.R. Hoetink (1947)

NEPTUNUS

(1, mythologie), in de Oudheid in Italië vereerde god, vermoedelijk van het water (in bronnen, rivieren, meren en zee). Omtrent zijn oorspronkelijke functie is weinig bekend, daar hij al vroeg (in elk geval vóór 400 v. Chr.) met de Griekse god Poseidon gelijkgesteld (vermoedelijk onder invloed van Tarente) en zo vooral tot god va...

2024-03-19
Verklarend handwoordenboek der Nederlandse taal

M. J. Koenen's (1937)

Neptunus

m. (1 myth. god der zee; ook, Poseidon; 2 naam ener planeet). 1. Neptunus omgeven door tritons; 2. Neptunus doorloopt haar baan in 164,79 jaar.

2024-03-19
Vreemde woordenboek

S. van Praag (1937)

Neptunus

(Lat.), god van de zee: planeet.

2024-03-19
Occult woordenboekje

D. van Veen Jzn. (1936)

Neptunus

de planeet voor de gevoeligen en extatici; hij is geheimvol en mystiek. Neptunuskinderen worden profeten, priesters of zieners.

2024-03-19
Encyclopedie voor Iedereen

John Kooy (1933)

Neptunus

1) b/d Rom. de god der zee (b/d Grieken Poseidon), gewapend met een drietand; 2) voorlaatste v/d 5 groote buitenste planeten, in 1846 ontdekt door Galle; middellijn 49 700 km, afstand tot de zon gemiddeld 4500 mill. km, omlooptijd 164 iaren en 288 dagen; heeft 1 maan.

2024-03-19
Katholieke Encyclopaedie

Uitgeverij Joost van den Vondel (1933-1939)

Neptunus

Oorspr. Romeinsche godheid van het water, kreeg door identificeering met den Griekschen ➝ Poseidon uitgebreidere vereering. Op 23 Juli waren de Neptunalia, feesten ter eere van N. te Rome en Ostia, waarbij men o.a. umbrae of loofhutten bouwde. Vgl. ➝ Nereus.

2024-03-19
Modern Woordenboek

Jozef Verschueren (1930)

Neptunus

(nep'tu;nus) m. 1.Eig. in de Romeinse mytologie, god van de zee en andere wateren, aan wie de dolfijn gewijd was, bij de Grieken Poseidoon : met zijn drietand; de zonen van -, de zeelieden. 2. neptunus Metn. zee : de bruisende -. 3. Metf. op één na verst van de zon verwijderde → planeet met één wachter. &rar...

2024-03-19
Christelijke encyclopedie

F.W. Grosheide (1926)

Neptunus

I. De god der zee, zoon van Saturnus en Rhea, bij de Romeinen weinig vereerd, en later geheel met den Griekschen zeegod Poseidon vereenzelvigd. II. De buitenste planeet van het zonnestelsel.