Wat is de betekenis van medicus?

medicus - Zelfstandignaamwoord 1. (medisch) (beroep) een persoon die gerechtigd is de geneeskunde te beoefenen, een arts, dokter, geneesheer, geneeskundige Woordherkomst afgeleid van het Latijn met het achtervoegsel -icus

medicus - zelfstandig naamwoord uitspraak: me-di-cus 1. wie een officiële bevoegdheid heeft om zieken te behandelen ♢een medicus heeft tot doel om zieken beter te maken Zelfstandig naamwoord: me-di-cus de medicus ...

(uitspraak: MEE-die-kus) Zie (ook) arts, dokter, paramedicus

médicus (-a, -um), - Lat. transcr. van Gr. mêdĭkos (van Mêdoi, de Meden, oude volksstam in W.-Azië): afkomstig uit het land der Meden, Medisch, bij uitbreiding Perzisch.

[Lat.] geneesheer; student in de medicijnen.

arts; geneesheer

geneesheer

(Lat.) m. (...ci), 1. geneesheer, dokter. 2. student in de medicijnen.

genezend, heilzaam, genees-, ars, geneeskunst, Ov. | subst., medicus, i, m. ringvinger, vierde vinger; arts, wondarts.

geneeskundige, arts.

(Lat.) m. geneesheer, dokter.

m. medici; Lat. geneesheer, dokter; student in de medicijnen.

(Lat), m. geneesheer.

('me:dikus) m. (...ci) (spr. si) [Lat.] 1. geneesheer, dokter. 2. Uitbr. student in de medicijnen.

(Lat.), arts.

(Lat.), arts.

[Lat.], m. (medici), 1. arts, geneesheer, dokter; 2. student in de medicijnen.

medicus - m,, geneesheer.

geneesheer, dokter, arts; medicaster: onkundig geneesheer, kwakzalver; medicament: geneesmiddel; medicinaal: geneeskundig, ook: geneeskrachtig; medicabel: geneeslijk, heelbaar; medicineer en: als medicus werkzaam zijn; ook: onder dokters behandeling zijn; medisch: betrekking hebbende op de geneeskunde.

geneesheer.