Wat is de betekenis van maren?

(telkens) tegenwerpingen maken. steeds "maar" zeggen als eerste woord van bezwaren die men aanvoert; soms ook algemener: (telkens) tegenwerpingen maken. Vaak in de verbinding niets te maren, als berispende opmerking dat protest niet baat. Voorbeelden: Alleen maar lof? Of heb ik wat te maren? Laat ik ook maar even gaa...

Deense en Nederduitse vorm van Marina. Als mannelijke naam mogelijk van Marinus.

maren - Zelfstandignaamwoord 1. meervoud van het zelfstandig naamwoord mare 2. meervoud van het zelfstandig naamwoord maar

Binnendijkse waterlopen met een natuurlijke oorsprong als kwelderkreken. Door de opslibbing van de kust en de aanleg van zeedijken is de stroomrichting omgedraaid, zodat ze het water naar het centrum van het zijlvest/waterschap brengen. Maar is onzijdig, dus bijv. het Tinallingermaar.

dorp aan de Maas. maakte deel uit van de gemeente Alem. Maren en Kessel: in Maren stond het gemeentehuis, dat tot 1939 als zodanig dienst deed: in dat jaar werden Maren en Kesscl bij Lith gevoegd. In Maren werd in 1449 reeds een bemficie gesticht: de kerk van de H. Lambertus werd in 1 520 beschreven. De oudst bekende pastoor van Maren wordt in 1612...

v Deense en Nederduitse vorm van Marina. Ook een m. naam Maren aangetroffen (van Marinus?).

I. (maarde, heeft gemaard), (gew.) kirren (van duiven in de paartijd). II. (alleen onbep. w.), telkens maar zeggen, tegenwerpingen maken: niets te maren!

I. maarde, heeft gemaard; meren. II. voortdurend maar zeggen; tegenwerpingen maken i. d. infin.: hou op met je maren.

Het kirren der duiven in den paartijd.