kentering - Zelfstandignaamwoord 1. (scheepvaart) het omslaan van een schip ♢ Door het verschuiven van de lading werd de bemanning verrast door een plotselinge kentering. 2. het plotseling geheel van richting veranderen ♢ Ze wachtten op de kentering van het tij. 3. overdrachtelijk een fundamentele en diepgaande verandering van de wat normaal beschouwd werd ♢ Het...

kentering - zelfstandig naamwoord uitspraak: ken-te-ring 1. het anders maken of worden ♢ na jaren van vrede kwam er een kentering en werd het oorlog Zelfstandig naamwoord: ken-te-ring de kentering de kenteringen Synoniemen mutatie, omslag, verandering, wending, wijziging, wissel

Kentering, - de tijd van overgang tusschen ebbe en vloed, of omgekeerd. Op sommige plaatsen duurt ze een enkel oogenblik, op onze wadden ten N. van Groningen en Friesland wel volle twee uren,

Kentering - ook stil water, de overgang van vloedstroom naar ebstroom of omgekeerd. Deze tijdstippen liggen vaak na hoog- en laagwater.

('kentәring) v. (-en) A. [kenteren I] het kenteren. B. [kenteren II] I. Eig. 1. [3 a] overgang van vloed in eb of omgekeerd: de van het getij. 2. [3 b] overgang van de ene moesson in de andere: bij de wisselen stilte en stormen elkander af. ll. Metf. ommekeer, verandering ten goede of ten kwade: er komt een in de openbare mening, in de gevoelens.

v. (-en), het kenteren; het omslaan van het getij; de overgang van de ene moesson naar de andere; (fig.) overgang: op de van de tijden geboren; verandering, ommekeer: er kwam een — in zijn gevoelens; de — in de publieke opinie.