imperatief
...
Wiktionary (2019)
imperatief - Zelfstandignaamwoord 1. de vorm waarin een werkwoord gebruikt wordt als iets zeker gedaan moet worden imperatief - Bijvoeglijk naamwoord 1. gebiedend Synoniemen gebiedende wijs
A. Kolsteren en Ewoud Sanders (1994)
[v. Lat. imperare, -atum = bevelen, van in = in, en parare = gereed maken; VLat. imperativus] I zn gebiedende wijs; categorische -, zie categorisch; II bn gebiedend, dwingend.
Begrippen, stromingen, denkers (2017)
Kant maakte onderscheid tussen categorische (of apodictische) en hypothetische imperatieven. De eerste zijn onconditioneel (‘doe A), de laatste laten de opdracht afhangen van een doel (‘als (of aangezien) je Ywilt, doe dan A). Hij hield zich alleen bezig met imperatieven (van beide soorten) die gelden voor ieder rationeel wezen. Kant erkende slecht...
Fokko Bos, Dr. O. Noordenbos (1955)
bevelend ; gebiedende wijs; categorische imperatief: onvoorwaardelijk gebod van de zedewet ; imperatief mandaat : opdracht, waarvan niet mag worden afgeweken
Log hier in om direct te kunnen beginnen met schrijven.
Wil je dit begrip toevoegen aan je favorieten? Word dan snel vriend van Ensie en geniet van alle voordelen: