Harmonie komt vanuit het Grieks en betekent samenvoeging. Het woord kent vele betekenissen, waarbij het neerkomt op de juiste verhouding van delen of momenten van een geheel, ofwel de samenwerking van deze delen tot een schoon en goed geheel. De betekenis kan esthetisch van aard zijn: de samenwerking van schone elementen, maar ook ethisch: de overe...

harmonie - Zelfstandignaamwoord 1. samenwerking of verband van een aantal zaken tot een welgeordend en aangenaam aandoend geheel 2. (muziek) aangenaam klinkende vereniging van tonen 3. de gezamenlijke blaas- en slaginstrumenten in een orkest 4. harmonieorkest Synoniemen [1] eendracht [2] samenklank Verwante begrippen h...

harmonie - zelfstandig naamwoord uitspraak: har-mo-nie 1. tevreden en met plezier ♢ ? 2. muziekkorps met alleen blaasinstrumenten ♢ de harmonie liep vooraan in de optocht ...

Het systeem dat de opeenvolging van de akkoorden regelt.

Harmonie (Gr.harmonia, samenhang) is de samenhang die ontstaat wanneer twee of meer tonen gelijktijdig klinken. Die samenhang kan onder spanning staan of in balans verkeren; het bewust hanteren van die twee aspecten heet 'harmonieleer'. Vanaf het ontstaan van de meerstemmigheid in de 9e eeuw bestond de West-Europese muziek uit melodie en harmonie,...

Harmonie is: 1) (beeldend): wanneer alle onderdelen van een werk in evenwicht met elkaar zijn; het geheel wordt als rustig ervaren; 2) (muziek): het gelijktijdig klinken van meerdere tonen (zie toon (2)).

Samenwerking of verband van een aantal zaken tot een welgeordend en aangenaam aandoend geheel, overeenstemming, aldus de ‘Grote Van Dale’ (12de, herziene druk).  Het eponiem is afgeleid van Harmonia, een dochter van Aphrodite en Ares. die elkaar als tegenpolen aanvulden: de godin van de liefde en de oorlogsgod. Vandaar de naam van...

[Lat., Gr. harmonia = het samenstemmen, akkoord) 1 het met elkaar in overeenstemming zijn; 2 (muz.) verbinding van klanken tot akkoorden; 3 harmonie-orkest (orkest met uitsluitend koperen en houten blaasinstrumenten).

goede samenklank; overeenstemming; eensgezindheid; muziekgezelschap met blaas- en slaginstrumenten

harmonie - In het algemeen te gebruiken om een prettig georganiseerde en consequente indeling van de delen in het geheel aan te duiden. Gebruik, in het geval van kunst of architectuur, de term vooral voor het begrip van esthetische omschrijving, waarin de architectonische verhouding of het kunstzinnig ontwerp harmonie vertoont.

De aanwezigheid van niet-lineaire frequenties, als gevolg van de niet-lineaire kenmerken van een transmissieverbinding, in het antwoord.

in de muziek: 1. evenwichtige samenklank van verscheidene tonen tot een akkoord; 2. muziekgezelschap waarbij men naast koperen ook houten blaasinstrumenten en slagwerk bespeelt; zie fanfare.

[Gr., samenvoeging], v. (-ën), 1. overeenstemming, het aangepast zijn van elementen aan elkaar en aan hun milieu (e): de — van de natuur; een — van kleuren; de — van zijn leven was gebroken; in zijn, in overeenstemming; eensgezindheid; goede verstandhouding, eendracht: zij leven in de beste —; gewone naam van socië...

(van Gr. harmonia = samenvoeging), sedert de middeleeuwen de aanduiding voor de verticale samenklank in het algemeen of voor consonante samenklanken in het bijzonder. Zie voorts ‘harmonieleer. Ook afkorting voor harmonieorkest.

welluidendheid; eenstemmigheid ; overeenstemming; harmonieleer: akkoordenleer

s., harmony

(<Gr.-Lat.), v. (-ën), 1. samenwerking of verband van een aantal zaken tot een welgeordend en aangenaam aandoend geheel, overeenstemming : de harmonie der natuur ; een harmonie van kleuren : de harmonie van zijn leven was gebroken ; — in harmonie zijn, in overeenstemming ; — eensgezindheid ; goede verstandho...

(Lat. harmónia = Gr. harmonia = overeenstemming). Welluidend samenklinken van tonen.

(Gr.), overeenstemming tot welgeordend geheel.

v. overeenstemming, samenklank, klankineensmelting; eensgezindheid, overeenstemming van neiging, enz.; goede verstandhouding; muziekgezelschap met houten en koperen blaasinstrumenten.