Wiktionary (2019)
halsstarrig - Bijvoeglijk naamwoord 1. koppig en onredelijk vasthoudend aan een standpunt ♢ Hij verwijt het bestuur een halsstarrige opstelling. ♢ De halsstarrige weigering om mee te werken zet kwaad bloed. Woordherkomst Samenstellende afle...
Fa. A.J. Osinga (1952)
adj. & adv., stiif, (stiif)koppich, steech(hollich); — zijn, it forkeard, net bigrepen hawwe.
Van Dale Uitgevers (1950)
bn. bw. (-er, -st), eig. de nek niet willende buigen; onbuigzaam, hardnekkig, stijfhoofdig: ge moet niet zo halsstarrig wezen; hij bleef halsstarrig weigeren; — onverzettelijk, stijfhoofdig volgehouden: een halsstarrig verzet.
M. J. Koenen's (1937)
bn., bw. (eig. met starre of stijve hals; hardnekkig, hoofdig, koppig): een halsstarrig verzet; iets halsstarrig weigeren.
Jozef Verschueren (1930)
(hal'starrəch) bn. en bw. (-er, -st) [met starre, stijve hals] onbuigzaam zijn eigen hoofd volgend : een karakter; weigeren. Syn. → eigenzinnig.
Oosthoek's Uitgevers Mij. N.V (1916-1925)
bn. en bw. (-er, -st), eig. de nek niet willen buigen; onbuigzaam, hardnekkig, stijfhoofdig: je moet niet zo — wezen; hij bleef — weigeren; onverzettelijk, stijfhoofdig volgehouden: een — verzet.
Gerelateerde zoekopdrachten
Log hier in om direct te kunnen beginnen met schrijven.
