Wat is de betekenis van erven?

erven - Werkwoord 1. (ov) de eigendommen van een overledene, meestal een familielid, rechtens verkrijgen ♢ Zij erfde een prachtig schilderij van haar oma. erven - Zelfstandignaamwoord 1. erfgenamen 2. meervoud van erf

Erf is de grond die bij een boerderije of woning hoort. (Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed)

erven - regelmatig werkwoord uitspraak: er-ven 1. iets krijgen van iemand die overleden is ♢ ik erfde van mijn moeder de antieke kast 1. mensen met paarden hebben de hemel op aarde, maar als zij sterven, valt er niets meer te erven...

1. Patroniem afgeleid van de voornaam Erf, een verkorte vorm van Ervaard (Erfhard), verbogen met -en (< Ervenzoon). In de Germaanse persoonsnaam herkennen we de woorden erf en hard; deze naam zou men kunnen uitleggen als 'sterk op eigen terrein'. 2. Als Van Erven duidend op herkomst uit een plaats genaamd Erven of Nerven (&lt; Nederveen?).

(Synoniem voor: Erfgenaam) Een erfgenaam is een persoon die voor het geheel of voor een evenredig deel in de vermogensrechtelijke positie van de erflater treedt.

v., erv(j)e, urf (erfde), urven (erfd); door — van bezitter veranderen, forerv(j)e.

...

(erfde, heeft geërfd), 1. uit een nalatenschap, door erfenis verkrijgen: die meubelen heb ik geërfd; — ook absol.: zijn oom is dood, nu kan hij weer erven; — 2. (van eigenschappen) van zijn ouders of voorouders meegekregen hebben; bij uitbr. ook: van een ander overnemen. 3. deelachtig worden: het Koninkrijk de...

Te rouwen en houwen.