duvelen - Werkwoord 1. (intr) (informeel) last veroorzaken 2. (intr) (informeel) plotseling vallen ♢ Hij viel in slaap op de bank en duvelde daarna op de grond Woordherkomst afgeleid van duvel met het achtervoegsel -en

(duvelde, heeft geduveld), (steeds met een plaatsbepaling), 1. met geweld gooien: iemand het huis uit duvelen; 2. met geweld en lawaai vallen: van de trap duvelen.

zie DUIVELEN.

(Z.-N. razen, tieren, vloeken, tergen).

DUVELEN, zie DUIVELEN.