dictie - Zelfstandignaamwoord 1. wijze van uitspreken

Dictie is een manier van uitspreken, van voordragen.

[Lat. dictio, van dicere, dictum = zeggen] de manier van zeggen, van voordragen; de voordracht zelf.

(diktie) wijze van voordragen of uitspreken

[Lat.], v., zegging, wijze van voordragen, van uitspreken.

wijze van uitdrukken; voordracht.

(<Fr.-Lat.), v., zegging, wijze van voordragen, van uitspreken: het spel van die actrice is goed, maar aan de dictie moet zij nog meer zorg besteden; (bij uitbr.) wijze van schriftelijke uitdrukking.

(Lat.), wijze van zeggen of voordracht, spec. uit aesthetisch oogpunt.

v. wijze van „zeggen” of voordragen, voordracht.

noemt men in het algemeen de wijze, waarop men zijn gedachten en gewaarwordingen in woorden uitdrukt. Tegenover de stijl, die vooral gevormd wordt door de logische bouw en het rhy hmisch verloop der volzinnen, ziet de dictie meer cp de keuze van woorden en beelden.

v. (Fr. [Lat. dictio]: wijze van zeggen, voordracht); lees dik'sie.

Dictie - (Lat. dictio = zegging) is de bepaalde stijl van een dichter, zijn eigen manier van zich uit te drukken.

betekent in het algemeen de manier, waarop men zijn gedachten uitspreekt. In het bizonder betekent het ook de wijze, waarop men een gedicht of prozastuk voorleest of opzegt.

(dictio, het uitspreken), de wijze van spreken, de uitdrukking der gedachten door middel van de spraak; vgl. Amelie.

de wijze van spreken, de uitdrukking der gedachten door middel van de spraak; vgl. Amelie.

DICTIE, v. zegging, wijze van voordragen, van uitspreken het spel van die actrice is goed, maar aan de dictie moet zij nog meer zorg besteden; (bij uitbr.) wijze van schriftelijke uitdrukking.

Dictie noemt men in het algemeen de wijze, waarop men zijne gedachten en gewaarwordingen in woorden uitdrukt. Zij staat met den stijl in naauw verband, doch is nog iets anders dan deze, waarbij het vooral aankomt op het logisch verband en den welluidenden toonval der volzinnen.

dictie - v. gmv. voordracht, zegswijze