Wat is de betekenis van Cognitie?

cognitie - Zelfstandignaamwoord 1. het vermogen iets te leren 2. kennisneming 3. kennis, idee of overtuiging die zich in de geest van een personen bevindt Woordherkomst van het Latijnse 'cognitio'

Het denken.

Hersenfuncties die voor informatieverwerving en -verwerking zorgen.

Kennis van een onderwerp die mogelijk van invloed is op houding en gedrag.

(v.), syn. kenvermogen; het geheel van adaptieve informatieverwerkingsprocessen van de mens; b.v. waarneming, aandacht, geheugen, oriëntatie en taalgebruik.

Kennis; met name taalkundigen, informatici en psychologen leveren bijdragen aan de multidisciplinaire cognitiewetenschap (verwerven, verwerken en presenteren van kennis); cognitieve functies zijn onder meer waarneming, aandacht, inprenting, geheugen, oriëntatie, denken, taalgebruik, vaardigheden.

cognitie - Het proces of het geheel van de processen waarbij een organisme kennis opdoet of zich bewust wordt van gebeurtenissen of objecten in de omgeving. Het is het bewust opnemen, verwerken, vastleggen en gebruiken van informatie. C. omvat dus het waarnemen, het leren, het geheugen, de taal, het denken. Het bestaan van c. kan enkel worden afgel...

[Lat. cognitio, van cognoscere = leren kennen, kennis nemen; ook: gerechtelijk onderzoek instellen; vgl. agnitie] 1 kenvermogen; 2 kennisneming, onderzoek van een zaak (spec. jur.).

Individuele kennisbestanddelen omtrent een object (persoon, product, organisatie) in de vorm van waarnemen, weten, begrijpen, bekend zijn met, zich herinneren, tot uitdrukking komend in beliefs en percepties van dat individu omtrent het object.