Wat is de betekenis van beschaving?

(2017) (stud.) ontgroening. Zie ook: beschaver*. • Pas als ze de beschaving met succes hadden voltooid, kregen ze een dispuutsdas. (Viktor Frölke: Het dispuut. 2017)

beschaving - Zelfstandignaamwoord 1. de complexe maatschappij waarin veel van de mensen in steden leven en hun voedsel door middel van landbouw verkrijgen ♢ De Chinese beschaving staat al lange tijd op een hoog peil. 2. de mate waarin iemand gevormd is ♢ Deze mensen...

beschaving - zelfstandig naamwoord uitspraak: be-scha-ving 1. de ontwikkeling van een volk ♢ de westerse beschaving staat op een hoog peil 2. goede manieren ♢ deze mensen hebben wel enige bescha...

In boek 18 hoofdstuk 41 van zijn beroemde De Stad van God schampert de heilige Augustinus dat in het oude Athene allerlei filosofen geheel tegenstrijdige dingen beweerden. De een zei dit, de ander zei dat. En geen enkele autoriteit die bepaalde wie er gelijk had! Nee, de mensen daar bekeken al die opvattingen gelijk. Nou, dat deden de christenen vo...

beschaving - In het algemeen een relatief hoog niveau van culturele en technologische ontwikkeling in de menselijke samenleving. In specifieke zin heeft deze term betrekking op het stadium van de culturele ontwikkeling waarin geschriften ontstaan en geschreven archieven worden bijgehouden.

s., biskaving.

...

v. (-en), 1. het gladmaken met de schaaf. 2. het beschaven in de bet. 2. en 3.: de beschaving der zeden. 3. de toestand van beschaafdheid, van maatschappelijke, geestelijke en zedelijke ontwikkeling, hetzij in het alg. of zoals hij door tijd en plaats bepaald is, cultuur: de beschaving der Javanen; staan op een lage, hoge trap van...

v. beschavingen (het beschaven inz. in bet. 2: verfijning, ontwikkeling, veredeling): de beschaving der negers door de Europeanen; een brandpunt van beschaving.