Wat is de betekenis van bergziekte?

bergziekte - Zelfstandignaamwoord 1. (medisch) hoogteziekte of hypobaropathie is de naam voor een verzameling van ziekteverschijnselen, die kunnen optreden als een persoon zich te snel naar grote hoogtes verplaatst (ICD-10 D75.1) ♢ De toeristen die veel te snel de Kilimanjaro opklimmen krijgen vaak last van ...

Zie (ook) hoogteziekte

Hoogteziekte; ziektebeeld dat optreedt bij te snel naar een grote hoogte stijgen (2000 tot 3000 meter), waarschijnlijk veroorzaakt door zuurstoftekort en verhoging van de druk binnen de schedel.

hoogteziekte, veroorzaakt door zuurstofgebrek van de weefsels en gekenmerkt door kortademigheid, hoofdpijn, misselijkheid, enz. De oorzaak is de dalende luchtdruk en de daarmee gepaard gaande geringere opname van zuurstof.

Alpenziekte, anaemia montana (zie aldaar).

v., onwel zijn dat zich bij het stijgen boven zekere hoogte voordoet.

of hoogteziekte heet een complex van ziekteverschijnselen, dat de mens bij het bestijgen van hoge bergen en het verblijf op grote hoogten pleegt te vertonen. De bergziekte werd het eerst door Da Costa in de 15de eeuw beschreven. Wanneer men bij ballonreizen of vliegtochten op grote hoogte komt, doen zich de verschijnselen eveneens voor. Het onderzo...

o. (ongesteldheid bij het beklimmen van grote hoogten: oorsuisen, hartkloppingen, braken).

Onwelzijn bij bestijging van hooge bergen: snelle vermoeidheid bij inspanning, misselijkheid, braken, hoofdpijn; ten slotte blauwe lippen en moeilijke ademhaling. Ook bij de luchtvaart komt de ziekte voor (luchtziekte). Men heeft eerst verondersteld, dat door den verminderden luchtdruk het bloed zich in de longen zou ophoopen. Daarom nam men sameng...