Wat is de betekenis van Barbaar?

Een barbaar is een persoon die als ruw, onbeschaafd, primitief of zonder beschaving wordt gezien, vaak in contrast met de normen of de cultuur van een bepaalde samenleving. In het verleden werd het woord gebruikt om buitenstaanders of leden van andere culturen te beschrijven die door de spreker als onbeschaafd werden beschouwd.

1) (19e eeuw) (stud.) jonge student uit de Achterhoek. • (Taco H. de Beer en E. Laurillard: Woordenschat, verklaring van woorden en uitdrukkingen. 1899) • (Jac. van Ginneken: Handboek der Nederlandsche taal. Deel I. De sociologische structuur der Nederlandsche taal. 1913) 2) (1914-1918) (Vlaanderen, sold.) telefonist of...

Barbaar - jonge student uit de Achterhoek.

barbaar - zelfstandig naamwoord uitspraak: bar-baar 1. onbeschaafd, ruw mens ♢ hij gedroeg zich als een barbaar Zelfstandig naamwoord: bar-baar de barbaar de barbaren ...

onbeschaafd of wreed persoon. Iemand zonder smaak of kennis of kennis op gebied van kunst noemt men een kunstbarbaar. Van het Griekse woord barbaros (vreemdeling).‘Maar welke barbaren wonen er dan toch op het Huis,’ vroeg ik: ‘dat niet een van hen de beleefdheid heeft u te komen zoeken?’ (Jacob van Lennep, De lotgevallen van...

Vreemdeling, later: niet beschaafd.

Waar komt barbaar vandaan? a Het komt van het Oudengelse barber, dat ‘messenslijper’ betekent. b Het is ontstaan uit het Latijnse barbari: ‘mannen met baarden’. c Het komt van het Griekse barbaros, dat ‘vreemdeling, buitenlander’ betekent.

onbeschaafd persoon; wreedaard; vreemdeling (gesch.)

was voor de Oude Grieken iedere niet-Griek. Nu verstaat men eronder: een wreed mens; barbaars: onmenselijk, verschrikkelijk.