Wat is de betekenis van aard?

Het begrip aard heeft 2 verschillende betekenissen: 1) geheel van eigenschappen. geheel van al of niet aangeboren eigenschappen van een persoon of dier; natuur; wezen; karakter; inborst. 2) soort. geheel van kenmerkende eigenschappen van een zaak; soort.

Zie Arnout

aard - Zelfstandignaamwoord 1. wezen, natuur, karakter ♢ Hij is even driftig als zijn vader, hij heeft namelijk een aardje naar zijn vaartje. 2. (in samenstellingen) met betrekking tot de aarde aard - Werkwoord 1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van aarden ...

aard - zelfstandig naamwoord 1. manier waarop iets of iemand in elkaar zit ♢ Tina is opvliegend van aard 1. een aardje naar je vaartje hebben [op je vader lijken] 2. van dien aa...

Aard - vrouw van de aard: vrouw van lichte zeden. Ook wel vrouwtje van de lucht.

- van aard zijn om, zodanig zijn dat, van dien aard zijn dat.

In versch. verb. die in de standaardt. niet (meer) voorkomen: dat het een aard heeft (steeds na een ww.), duchtig, flink, hard enz. De man... lei de kaart... op een der hoopjes terug. Val nam de twee hoopjes op, bracht ze weer tot een spel saam, waste opnieuw het pak dat het een aard had, en legde het terug op tafel, DAISNE 1950, 128. Sinds...

→ Karakter.

m -> Arnou.

1. Bouwland, b.v. koren-a. korenland (Z. Ned.).2. Markt, O.a. koren-a. korenmarkt. 3. Bij de vlasroters, het pand aan de rivier, waar men het ruwe vlas lost.

s., aerd (it), natür, wêzen (it), bistean (it); van — zijn, bistean, falie; van —, fan skik.

m.g.mv., 1. wezen, natuur, natuurlijke eigenschappen (van dieren, planten): de wolf ruit wel van baard, maar niet van aard, hij verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken; — uit de aard slaan, de aan de soort eigene aard verliezen, (ook van personen) niet met de andere familieleden in aard overeenkomen: bastaarden slaan...

I. aard, m. (wezen, natuur: 1 v. planten en dieren: natuurlijke eigenschappen; 2 v. personen: innerlijk wezen, inborst, karakter; 3 gezamenlijke hoedanigheden, karakteristieke eigenschappen): 1 een varken is vadsig van -; volgens de - der planten; dat is zo de - v. h. beestje, zijn natuur; 2 driftig van -; dat ligt in zijn—; z. vaartje; 3...

I.(a:rt) m. (-je) [Mned. aert (~aarde), bebouwde grond, afkomst, geslacht, geaardheid] 1. geheel van eigenschappen die iets maken tot dat wat het is: het ligt in de dier plant slechts kort te bloeien; de ezel is traag van -. Gez. de omstandigheden zijn van die dat..., zijn dusdanig dat...; hij werkt, zingt... dat het een heeft, zeer hard; uit de de...

aard - 1) aard m. (geen mv.), 1. wezen, natuur, natuurlijke eigenschappen (van dieren, planten): de wolf ruilt wel van baard, maar niet van —, hij verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken; (van personen) natuur, inborst, innerlijke gesteldheid: die jongen is goed, heftig van -; uit de(n) uiteraard, van nature; dat ligt nu eenmaal in zijn —,...

(grond; wereld; karakter) is afkomstig van den Idg. wortel ar — ploegen (vgl. ’t Lat. arare = ploegen); de oorspr. bet. van aard is dus ploeging, waaruit van zelf volgde die van ploegland, bouwland, bebouwde grond, bouwaarde. (De d achter ar is hetzelfde achtervoegsel als die in zaad van zaaien, gloed van gloeien, deugd van deugen, enz....

AARD, m. wezen, natuur, natuurlijke eigenschappen (van dieren, planten): de wolf ruit wel van baard, maar niet van aard, hij verliest wel zijne haren, maar niet zijne streken; — uit den aard slaan, den aard gedeeltelijk verliezen, (ook van personen) niet met de andere familieleden in aard overeenkomen : bastaarden slaan meest uit den aard, -...

Aard, m. gmv. (B. AART, v.) natuurlijke gesteldheid, natuur, eigenschap, neiging, inborst, karakter; naar den -, zoo als het behoort; dat heeft geen -, dat past niet, is niet welvoegelijk; hij heeft een -je naar zijn vaârtje, hij gelijkt op zijnen vader. *-ACHTIG, bn. (-er, -st), naar aarde gelijkende; aarde bevattende. -HEID, v. gmv. *-AKER...