Wat is de betekenis van aansporing?

aansporing - Zelfstandignaamwoord 1. aanmoediging tot actie ♢ Na een kleine aansporing wilde de meester toch wel beginnen met de uitleg. Woordherkomst Naamwoord van handeling van aansporen met het achtervoegsel -ing.

aansporing - zelfstandig naamwoord uitspraak: aan-spo-ring 1. poging om iemand iets te laten doen ♢ ter aansporing riep de vader: zet 'm op! Zelfstandig naamwoord: aan-spo-ring de aansporing ...

G parainètikon, L exhortatio. Pragmatische figuur waarbij de spreker het gehoor tot handelen of nadenken oproept. Traditioneel wordt hierbij de aanvoegende wijs gebruikt, bv. ‘Laten wij bidden’ (archaïsch: ‘Laat ons bidden’). Moderner klinken wendingen met een imperatief of een indicatief: ‘Kom, we gaan’, ‘Dat doen we’.

s., oantrûn, oantreast(ing), oanfitering.

...

v. (-en), het aansporen; — keer of gelegenheid dat men aanspoort; — datgene waardoor men aangespoord wordt.

('a:n) v. (-en) 1. Eig. het aansporen (I 2). 2.Metn. wat aanspoort. Syn. zie: aandrift.

aan'sporing, v. (-en), het aansporen of aangespoord worden: op — van; keer of gelegenheid dat men aanspoort; datgene waardoor men aangespoord wordt.

(Fr.: eneouragement; Dtsch.: Anspornung; Eng.: excitation) de daad van aansporen: de poging om een reeds aanwezige neiging te versterken of een reeds aangevangen handeling te doen voortzetten.