De vermogensstructuur van een onderneming geeft de verhouding tussen eigen en vreemd vermogen aan. Bij eigen vermogen ontvangt de onderneming geldt in ruil voor zeggenschap (aandelen), bij vreemd vermogen leent de onderneming geld tegen rente (obligaties). Bij een goede vermogensstructuur is het totale vermogen in balans.
Wanneer het totale vermogen goed in balans is zijn de financieringskosten voor de onderneming het laagst. Deze kosten worden met name bepaalt door de rente- en dividenduitkeringen. Vreemd vermogen is goedkoper dan eigen vermogen, omdat vreemd vermogen minder fluctueert op de aandelenmarkt. Dit betekent echter niet dat het aantrekkelijk en raadzaam voor een onderneming is om alleen maar vreemd vermogen te hebben.
Financiers van vreemd vermogen ontvangen namelijk rente over het bedrag dat ze aan de onderneming geleend hebben. Deze rente is afhankelijk van het risico dat de belegger loopt dat het geleende geld niet terugbetaald wordt. Hoe hoger dit risico is, hoe meer rente de onderneming zal moeten betalen om vreemd vermogen aan te kunnen trekken.
Wanneer het eigen vermogen klein is heeft de onderneming een kleine buffer voor financieel zware tijden. Dit verhoogt het risico dat de onderneming failliet gaat en beleggers hun geld niet terugkrijgen. Dit leidt tot een rentestijging. Het is dus zaak voor een onderneming om de verhouding tussen eigen en vreemd vermogen optimaal te houden, zodat de financieringskosten zo laag mogelijk blijven.
De verhouding tussen eigen en vreemd vermogen wordt weergegeven aan de hand van de schuldratio. De schuldratio is het vreemde vermogen gedeeld door het totale vermogen (eigen vermogen + vreemd vermogen). Deze ratio laat zien in hoeverre een onderneming afhankelijk is van schuldeisers. Voor beleggers is dit een manier om het risico op leningen aan de onderneming in te schatten.
