Een rentecurve is een grafische weergave van het rendement dat door beleggers behaald kan worden op een obligatie. Een rentecurve geeft het verband weer tussen het rendement op vergelijkbare obligaties met verschillende looptijden. Op deze manier kan een belegger inschatten welk soort obligatie het meeste rendement op gaat leveren.
De curve wordt beïnvloedt door een aantal factoren. Ten eerste de rentestand. Hoe hoger de rentestand, hoe steiler de curve zal zijn. Immers: hoe meer rente een belegger ontvangt op een obligatie, hoe meer rendement hij of zij behaald. Ten tweede de liquiditeit van de obligatie. Kortlopende obligaties hebben minder rendement, omdat er door de kortere looptijd minder risico is op inflatie. Hierdoor daalt het rentepercentage en neemt het rendement dus af. Ten derde de kredietwaardigheid van de lener. Hoe groter de kans is dat de lening niet terugbetaald wordt, hoe hoger het risico is en hoe hoger dus het rentepercentage is.
De rentecurve is een grafiek met op de horizontale as de verschillende looptijden van obligaties en op de verticale as het rendement. Bij een normale rentecurve is er sprake van een toenemende lijn. Het rendement op kortlopende obligaties is dan lager dan bij langlopende obligaties, omdat beleggers in langlopende obligaties een vergoeding willen voor de inflatie. Er is sprake van een vlakke rentecurve wanneer het rendement op korte en lange termijn gelijk is. Dit komt praktisch nooit voor en is daarom ook meer een theoretische situatie.
In het geval van een inverse rentecurve is het rendement op korte termijn hoger dan het rendement op lange termijn. Dit gebeurt wanneer centrale banken maatregelen nemen om de inflatie te bestrijden. Banken moeten dan meer betalen om geld te krijgen en berekenen deze kosten vervolgens door aan hun klanten. Dit heeft een dempend effect op de hoogconjunctuur.
