Passief beleggen houdt in dat een belegger voor lange termijn geld investeert in effecten, om vervolgens niet actief betrokken te zijn bij het beheer van de effecten. De belegger kan de aandelen zelf kiezen, maar het is ook mogelijk om te participeren in een beleggingsfonds.
Voor alle beleggers is het doel een hoger rendement te behalen dan verkregen wordt wanneer het vermogen op een spaarrekening blijft staan. Voor passieve beleggers ligt echter het beoogde rendement lager dan voor actieve beleggers. Waar bij actief beleggen een hoger rendement verkregen kan worden door op het juiste moment effecten te kopen en te verkopen, zijn passieve beleggers meer gericht op het generen van een constanter rendement.
Dit verschil komt niet alleen voor uit het beoogde rendement dat behaald moet worden. Actieve beleggers geloven ook dat het mogelijk is om de markt te ‘verslaan’ met slim beleggen, terwijl passieve beleggers er niet of nauwelijks vanuit gaan dat dit mogelijk is.
Een veelgebruikte manier om passief beleggen rendabel te maken is door het volgen van een bepaalde beursindex. Wanneer een belegger dit op eigen initiatief doet, is er in feite sprake van semi-passief beleggen. De belegger moet dan immers zijn portefeuille afstemmen op de samenstelling van de beursindex.
Het is ook mogelijk voor beleggers om hun vermogen te investeren in een tracker fund of tracker. Een dergelijk fonds probeert de beursindex zo goed mogelijk na te bootsen, om een vergelijkbaar rendement te behalen. Deze manier is veiliger, maar biedt wel een minder hoog rendement dan mogelijk is bij actief beleggen. Wanneer een belegger voor een dergelijk fonds kiest, is er sprake van passief beleggen, omdat al het beheer uit handen wordt gegeven. Voor deelname aan een beleggingsfonds moet de belegger wel kosten betalen die het rendement verlagen.
