Invoerrechten zijn indirecte belastingen die geheven worden op goederen die een land ingevoerd worden. Invoerrechten is een vorm van protectionisme. Door een belasting te heffen op inkomende producten wordt de eigen markt beschermd tegen producten uit concurrerende landen. Tegenwoordig wordt de term douanerecht vooral gebruikt.
De hoogte van invoerrechten verschilt per product en het land van herkomst. Over het algemeen zijn de invoerrechten percentages die worden geheven over de douanewaarde van de goederen. De douanewaarde wordt vastgesteld aan de hand van de prijs die voor het product aan de leverancier wordt betaald, de vrachtkosten en de verzekeringskosten. Vervolgens deelt de douane het product in een decimale code. Aan de hand hiervan kan de hoogte van invoerrechten bepaald worden.
De douane is verantwoordelijk voor de inning van de invoerrechten. Wanneer particulieren bepaalde goederen willen invoeren moeten zij aangifte doen en ook invoerrechten betalen. Er wordt dus geen onderscheid gemaakt tussen bedrijven en particulieren. Als de invoerrechten eenmaal betaald zijn is het niet meer mogelijk deze terug te vragen. De douane draagt de invoerrechten af aan het ministerie van Financiën. Invoerrechten gelden alleen wanneer er goederen gekocht worden buiten de Europese Unie. Tussen lidstaten van de Europese Unie geldt een vrij verkeer van goederen en hoeven er dus geen invoerrechten betaald te worden. Om deze reden zijn ook de grenscontroles binnen de Europese Unie afgeschaft.
Het gebruik van invoerrechten heeft drie duidelijke gevolgen. Allereerst zal de prijs van buitenlandse goederen stijgen waardoor er minder verhandeld wordt. Dit is het consumptie-effect. Door de invoerrechten wordt de binnenlandse producent beschermd, het protectie-effect. Tot slot is er ook een fiscaal effect, door gebruik van invoerrechten te maken zal de overheid meer inkomsten verwerven.
