Het geheel of de samenhang van verschillende factoren in een gebeurtenis of een verhaal, waardoor de aandacht van de toeschouwers gespannen blijft.
Volgens van Dam: in aristotelische voorstellingen het organisatieprincipe van de tijd. Bijvoorbeeld de bouw van de klassieke en vooral ook (→) classicistische tragedies over vijf bedrijven. Er bestaan eenvoudiger spanningsbogen uit bijvoorbeeld vier delen, met (→) retardering.
Literatuur
- H. van den Bergh, Teksten voor toeschouwers, 1991
- Hans van Dam, Drama in gebruik, 1996
- Roel Twijnstra, Voorstellingsanalyse, 1991
- Balthazar Verhagen, Dramaturgie, 1963
