Gesprek van de spelers en de toeschouwers na afloop van een (→) presentatie, meestal in klas- of groepsverband, begeleid door de (→) speldocent, naar aanleiding van het gepresenteerde.
De nabespreking is een methodische activiteit en essentieel onderdeel van de ‘spelles’.
De nabespreking dient te bestaan uit (en richt zich op) de volgende elementen:
a. De spelervaring (beleving) van de spelers zelf. Het is een vereiste na een presentatie spelers ‘stoom af te laten blazen’ naar aanleiding van
o.m. de beleving van de rol, het samenspel, eventuele blokkades.
b. De vormgevingsaspecten: de toeschouwers schenken aandacht aan elementen van presentatie: o.m. aan de (→) roluitbeelding, de (→) rolopbouw, de (→) dictie, het (→) samenspel, het gebruik van het (→) speelvlak, de (→) mise-en-scène.
c. De inhoud van het spel: bespreking van bijvoorbeeld de gespeelde oplossing, of de (→) interpretatie van de situatie door de spelers. Van belang hierbij is dat de toeschouwers het ‘waarom’ van hun bemerkingen èn alternatieve oplossingen aangeven (‘geen kritiek zonder alternatief’);
d. Résumé: Het samenvatten en vaststellen van de ‘leermomenten’ (wat heb je geleerd ?) en de nog na te streven leerdoelen (wat wil je nog leren?).
Literatuur
- Hans van Dam, Theater in gebruik, 1996
- Lidwine Janssens, Drama is de kunst, 1998
- W. Reumer en Annet van Battum, Taalexpressie, 1973
- Jos Walta e.a., Drama een vak apart
