Een audio-techniek waarbij een toneelspel, op basis van alleen de stemmen van de personages en van geluidseffecten, alleen via het gehoor waarneembaar is.
Zie ook: (→) Geluidscollage, (→) Klankbeeld, (→) Luisterspel.
Volgens de Leeuwe autonome dramatische vorm die zich ontwikkelde met de opkomst van de radio-omroep omstreeks 1924 en een kunstvorm die als enig middel het geluid kent. De werkelijkheid van het hoorspel is strikt fictioneel. Woorden en klanken (geluiden) duiden situaties aan die pas in de verbeelding van de luisteraars ‘zichtbaar’ worden. Via het oor ‘zien’ zij de gebeurtenissen. Speciale mogelijkheden die het hoorspel kent zijn o.m.: het weergeven van irreële situaties, zoals dromen e.d. en de bliksemsnelle wisseling van plaatsen en tijden. Het hoorspel was in de jaren veertig en vijftig zeer populair.
Literatuur
- Prof. Dr. H.H.J. de Leeuwe, Toneel en dans, 1966
