Het cultureel erfgoed van de wereld, zowel materieel erfgoed (kastelen, paleizen, tempels, monumenten en dergelijke) en immaterieel erfgoed (talen, uitvoerende kunsten, sociale en traditionele praktijken, rituelen en feesten, ambachtelijke producten enz.)
In 2003 nam de Unesco een verdrag aan over het behoud van het cultureel erfgoed van de wereld. Al in 1982 was het overleg over dat verdrag begonnen. Er is een lijst van ruim 750 gebouwen, steden e.d. die als 'werelderfgoed' zijn aangeduid. Veel van die plaatsen liggen in China, Italië, Spanje en Frankrijk (waaronder historische paleizen, kathedralen, waterwerken en stadscentra). In België zijn er acht plaatsen (waaronder het Grote Plein van Brussel en het historisch centrum van Brugge), in Nederland ook acht plaatsen (waaronder Schokland, de droogmakerij de Beemsterpolder, het Rietveld-Schröderhuis in Utrecht en sinds 2009 de Waddenzee) plus de historische stadbouw van Curaçao. Buiten het materiële erfgoed heeft de Unesco negentien culturele 'meesterwerken' aangewezen als eerste zorg. Daaronder zijn bijv. de taal, dans en muziek van een etnische groep uit Belize, een traditionele vorm van opera in China, een vorm van poppentheater uit Sicilië, oude koninklijke riten in Korea en een techniek van versierde houten kruizen in Litouwen. Nationale regeringen hebben vaak een eigen beleid op cultureel erfgoed; zo bestaat in Nederland een lange lijst van kunstvoorwerpen in musea, kerken, particuliere huizen en elders die niet mogen worden verkocht of uitgevoerd.
