Een vreemdeling is een persoon die geen wettig ingezetene is van de staat waar hij verblijft. In de oudheid werden vreemdelingen vaak beschouwd als criminelen, maar in het Romeinse recht verschafte het ius gentium (recht der volken) basis aan het principe dat ook vreemdelingen rechten hadden.
Sinds de late middeleeuwen hebben staten meestal een bepaalde diplomatieke bescherming van vreemdelingen erkend. De toelating van vreemdelingen is overwegend een zaak van nationaal vreemdelingenrecht, anders dan de opvang van vluchtelingen, waaraan eisen worden gesteld in het internationaal Vluchtelingenverdrag.
Internationale verdragen bepalen dat vreemdelingen niet massaal mogen worden uitgezet. Een vreemdeling mag in de regel niet worden verplicht dienst te nemen in het leger. Volgens het Europees verdrag mogen vreemdelingen beperkingen worden opgelegd inzake hun politieke activiteiten. Het toezicht op vreemdelingen berust in Nederland bij de Vreemdelingendienst; de toelating wordt beoordeeld door de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). Voor vreemdelingen bestaat in Nederland en België, zoals in de meeste landen, een identificatieplicht.
