Verzoening, ook wel 'conciliatie', is een proces om tot een vergelijk te komen, bijv. tussen werkgevers en werknemers, tussen staten of tussen bevolkingsgroepen.
Conciliatie kan de vorm aannemen van informatie-uitwisseling, dialoog, bemiddeling door derden (deze vorm heet arbitrage) of de tussenkomst van een rechter. Het VN-handvest roept op tot conciliatie bij conflicten tussen staten. Diverse verdragen, bijv. het VN-verdrag (BuPo), voorzien in een ad hoc conciliatie commissie, maar deze is nooit verwezenlijkt. De diverse commissies en rapporteurs van de VN kunnen worden beschouwd als instrumenten van conciliatie. In het rapport over 'Waarheid en verzoening' dat in 1991 werd uitgebracht door een officiële commissie in Chili worden talloze suggesties gedaan voor verzoening, waaronder compensatie, een nationaal monument en officiële rapporten. Sinds de jaren tachtig hebben in tientallen landen waarheidscommissies gefunctioneerd die vaak uitdrukkelijk het proces van verzoening tot doel hadden, zoals de Zuid-Afrikaanse Waarheids- en Verzoeningscommissie (1995-1998). Tot de bekende mensenrechtenverdedigers die zich voor verzoening hebben ingezet behoren Kofi Annan (VN), Hanan Ashrawi (Palestina), Tobias Asser (Nederland) Aung San Suu Kyi (Burma), Carlos Belo (Oost-Timor), Willy Brandt (Duitsland), Jimmy Carter (VS), de Dalai Lama (Tibet), Kim Dae-jung (Zuid-Korea), Felix Ermacora (Oostenrijk), John Lutuli (Zuid-Afrika), Séan MacBride (Ierland), Nelson Mandela, Adam Michnik (Polen), Martin Niemöller (Duitsland), David Owen (Verenigd Koninkrijk), Adolfo Pérez Esquivel (Argentinië), Oscar Romero (El Salvador), Samuel Ruíz García (Mexico), Max van der Stoel (Nederland), Desmond Tutu (Zuid-Afrika), Elie Wiesel (VS), Kofi Woods (Liberia) en José Zalaquett (Chili).
