Een verkrachting is gedwongen seksueel verkeer, een vorm van seksueel geweld.
In gevangenissen is verkrachting een veel voorkomende vorm van seksueel geweld tegen vrouwen. In welke mate ook mannen slachtoffer worden van verkrachting in detentie is erg moeilijk vast te stellen, want er rust een groot taboe op het onderwerp. Verkrachting tijdens detentie kan zonder meer worden beschouwd als een vorm van marteling, een misdaad die gedefinieerd is als het toebrengen van hevige pijn of lijden.
Voor het misdrijf van verkrachting in oorlogstijd bestond lange tijd nauwelijks belangstelling, ook niet waar ze massaal was zoals bij de Russische inval in nazi-Duitsland (1945) en de oorlog om Bangladesh (1971). In Nanking zijn in 1937 en 1938 ten minste 20.000 vrouwen verkracht door Japanse troepen, daartoe vaak aangezet door hun commandanten. In Duitsland zijn in 1945 naar schatting 2 miljoen vrouwen verkracht door Russische militairen. In de internationale tribunalen voor Joegoslavië en Rwanda werden voor het eerst door een internationaal strafhof aanklachten van verkrachting ingebracht. Ook het statuut van het Internationaal Strafhof noemt verkrachting uitdrukkelijk als een van de misdrijven waarover het kan rechtspreken.
Verkrachting was vanaf 2003 een belangrijk strategisch onderdeel van de oorlogsvoering in Darfur (Sudan): de verkrachtingen waren daar, net als in voormalig Joegoslavië, gericht op etnische zuivering en het angst aanjagen van de bevolking. Ook was het oogmerk van de verkrachters een kind van de `eigen groep' te verwekken bij de vijand. Ook in onder andere conflictsituaties, waaronder in Koeweit, Peru, Kasjmir, Liberia en Oost-Timor kwam verkrachting veelvuldig voor.
