Het UNHCR handboek is in 1979 opgesteld als aanvulling op de bepalingen van het Vluchtelingenverdrag. Dit handboek, en de latere 'conclusies' van het Uitvoerend Comité van de UNHCR, hebben geen bindende kracht maar gelden wel als standaard voor de behandeling van vluchtelingen en asielzoekers.
Het handboek noemt als gronden voor erkenning als vluchteling onder meer dienstweigering, vrees van anderen uit dezelfde groep als de asielzoeker en cumulatieve aspecten (dat wil zeggen: een serie gebeurtenissen die tezamen leiden tot gegronde vrees voor vervolging).
Een asielverzoek kan zowel op objectieve (de aanwezigheid van vervolging) als subjectieve (de individuele angst voor vervolging) worden gegrond. Het handboek stelt dat de asielzoeker het vertrouwen van de ondervrager moet genieten en dat mensen in geestelijke nood (mentally disturbed persons) niet zonder meer kunnen worden gehoord. In de conclusies van het Uitvoerend Comité is ook gewezen op de speciale bescherming die vrouwelijke en minderjarige vluchtelingen moeten genieten.
