Micorkredieten zijn een vorm van lening voor arme mensen, die doorgaans geen lening bij de reguliere banken kunnen krijgen.
Dankzij microkredieten kunnen ze zichzelf aan het werk zetten, bijvoorbeeld door een zaak op te richten, of kunnen ze een reservepotje aanleggen voor slechte tijden. Naar schatting 30 miljoen mensen in ontwikkelingslanden maken gebruik van een formule voor kleinschalige leningen; 20 miljoen van hen behoren tot de allerlaagste inkomensklasse, met een inkomen van minder dan één dollar per dag. Het systeem van de microkredieten ontstond in Bangladesh, met een bank die de armen als doelgroep nam, de Grameen Bank (Bengaals voor 'dorpsbank').
Aanvankelijk leende de bank kleine bedragen ter waarde van enkele tientallen euro's, maar in de jaren tachtig en negentig groeide de Grameen Bank uit tot een miljoenenbedrijf met 2,3 miljoen leners in Bangladesh. De Wereldbank schat dat er nu wereldwijd 7.000 instellingen zijn die kleine leningen verschaffen aan miljoenen mensen in de ontwikkelingslanden. Het overgrote deel van de leners zijn vrouwen. In sommige landen waren de ervaringen met microkredieten negatief: er was vaak sprake van wanbetalingen en sommige leners belandden in een schuldenspiraal via een opeenvolging van kleine leningen.
