Kinderarbeid is volgens ILO-verdragen en het VN-verdrag voor de rechten van het kind (1989) verboden als die 'ongezond of schadelijk' is. Kinderen mogen alleen werken als ze niet te jong zijn, het werk niet gevaarlijk, ongezond of gedwongen is, en er voldoende tijd overblijft voor onderwijs, spel en rust.
In Nederland verbood het 'kinderwetje van Van Houten', genoemd naar het liberale Kamerlid Samuel van Houten, in 1874 fabrieksarbeid door kinderen beneden de tien jaar. Nu is arbeid onder zestien jaar verboden behoudens vergunning; jongere kinderen mogen naast hun school wel lichte arbeid verrichten bijv. als krantenbezorger. In België is er een verbod op arbeid door kinderen onder veertien jaar die nog leerplichtig zijn.
Internationale gegevens over kinderarbeid worden o.m. verzameld door de VN-organisatie Unicef en door de vakbeweging. Wereldwijd werken ongeveer 250 miljoen kinderen jonger dan veertien jaar. In Afrika is dat eenderde van alle kinderen. In acties tegen kinderarbeid moet rekening worden gehouden met het feit dat die arbeid vaak nodig is om het gezin te laten overleven; er moet dus een alternatieve bron van inkomsten zijn. Er zijn succesvolle acties gevoerd, door de vakbeweging en organisaties als Defence for Children International, om internationale bedrijven te dwingen te breken met leveranciers die zich aan schadelijke kinderarbeid schuldig maakten. De Pakistaanse activist Iqbal Masih werd op 14-jarige leeftijd vermoord vanwege zijn strijd tegen kinderarbeid in de tapijtindustrie.
