Een gedoogbeleid is het niet verbinden van juridische sancties aan onwettige situaties. In West-Europa is er in verscheidene landen bijvoorbeeld sprake van een gedoogbeleid jegens gebruikers van soft drugs en asielzoekers.
In Duitsland is Duldung een beleid waarin honderdduizenden asielzoekers niet zijn erkend, maar niet uit het land worden verwijderd en een beperkt recht op arbeid en scholing hebben. In Nederland zijn in het verleden groepen asielzoekers uit landen waar grootschalig geweld heerst, zoals Sri Lanka, Libanon, Somalië, Irak en Iran aangemerkt als 'beleidsmatig niet verwijderbaar'. De Vreemdelingenwet (2000) bepaalt dat asielverzoeken van ontheemden (die zijn gevlucht voor oorlog) gedurende een jaar 'administratief buiten behandeling' kunnen worden gesteld, op grond van een 'besluitmoratorium'.
In Nederland geldt een gedoogbeleid voor softdrugs. Dit houdt in dat de verkoop van softdrugs in coffeeshops wel strafbaar is, maar dat het Openbaar Ministerie (OM) de coffeeshops niet vervolgt.
Ook vervolgt het OM burgers niet als zij kleine hoeveelheden softdrugs bezitten. Het gaat hier om: maximaal 5 gram cannabis (wiet, hasj) of maximaal 5 hennepplanten.
