Het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) of in het Engels: European Convention on Human Rights (ECHR), geïnspireerd door de Universele verklaring, werd in 1950 aangenomen door de Raad van Europa en werd in 1953 van kracht.
Het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens is voluit: 'Verdrag voor de bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden'. Het bevat geen sociaal-economische rechten; daarom is later het Europees sociaal handvest aangenomen. De opgenomen rechten hebben betrekking op onder meer slavernij, vrijheid van de persoon, eerlijk proces, vrijheid van gedachte en geloof, huwelijk en gezinsleven. Ter naleving van het verdrag is er een Europese Commissie voor Mensenrechten en een Europees Hof voor Mensenrechten.
De leden van de Europese Commissie worden in persoonlijke hoedanigheid gekozen; hun aantal is gelijk aan dat van de staten die partij zijn bij het verdrag. De commissie mag zelfstandig het gedrag van staten onderzoeken, klachten van andere staten in ontvangst nemen en, wanneer een staat daartoe de rechtsbevoegdheid heeft erkend, klachten in ontvangst nemen van individuen of organisaties. Als de commissie heeft vastgesteld dat de nationale rechtsmiddelen zijn uitgeput en de klacht ontvankelijk verklaart, moet zij deze onderzoeken en trachten een schikking te bereiken. Faalt dit, dan geeft zij de klacht door aan het Comité van Ministers. De commissie mag de klacht doorgeven aan het Europees Hof voor de Mensenrechten als staten de bevoegdheid van dat hof hebben erkend.
