Charles Taylor (1931) is een Canadese filosoof die naam maakte met zijn theorie over een evenwicht tussen de belangen van het individu en die van de gemeenschap, onder meer uiteengezet in Sources of the Self (1989).
Hij vindt individuele mensenrechten een belangrijk goed, maar stelt dat een functionerende democratie niet kan bestaan zonder de bereidheid van individuen om zich voor de samenleving in te zetten en daarvoor zo nodig individuele vrijheden op te geven. Als mensen beseffen hoezeer ze aan de samenleving zijn gebonden, zullen ze eerder geneigd zijn zich ook voor de democratische waarden en de solidariteit binnen die samenleving in te zetten. Opvattingen als die van Taylor worden wel aangeduid als 'communitarisme' en zijn een reactie op het individugerichte liberale denken van filosofen als John Rawls.
Critici van Taylor, onder wie Richard Rorty, stellen dat hij het liberale gedachtegoed te simpel weergeeft – het zijn vaak uitgesproken vrijzinnig denkende mensen die zich het meest inzetten voor maatschappelijke organisaties. Er is echter alom waardering voor het onderscheid dat Taylor maakt tussen 'sterke' en 'zwakke' waarderingen: mensen bepalen hun identiteit aan grote kwesties, zoals hun politieke overtuiging, maar ook aan kleine zaken, zoals hun lievelingseten. In het maatschappelijk leven is volgens Taylor essentieel dat de discussie gaat over de sterke en niet over de zwakke waarderingen. Voor de emancipatie van een minderheid is bijvoorbeeld belangrijk dat religieuze waarden worden erkend, maar niet dat daaraan ook bepaalde kleding, voedsel of gebruiken noodzakelijk verbonden zijn. Het debat tussen liberalen en communitaristen beheerst al decennia het denken over de grondslagen van de politiek in de VS en is nu ook naar Europa overgewaaid, zoals in de discussie over normen en waarden.
