Het Akkoord van Schengen is een akkoord genoemd naar een plaats in Luxemburg, in 1985 gesloten door de landen van de Benelux, Frankrijk en de Bondsrepubliek Duitsland met het oog op de opheffing van controle aan de binnengrenzen vanaf 1992.
Inmiddels hebben ook Italië, Spanje en Portugal getekend. In 1990 tekende Nederland de Uitvoeringsovereenkomst bij het akkoord die onder meer betrekking heeft op personenverkeer. 'Schengen' heeft verscheidene negatieve gevolgen voor asielzoekers. Zij mogen in beginsel nog maar in één van de verdragstaten asiel vragen en hun persoonsgegevens worden geregistreerd in een centrale databank. De Schengen-landen voeren een gemeenschappelijke lijst van landen waarvan de inwoners visumplichtig zijn en verbinden zich tot sancties tegen vervoersmaatschappijen die vreemdelingen zonder geldige papieren brengen.
De betekenis van de Schengen-bepalingen werd geleidelijk achterhaald door de eenwording van de Europese Unie. Het 'Schengen Informatie Systeem' is een benaming voor computerdatabestanden, ontwikkeld vanaf 1992. van personen die krachtens het Akkoord van Schengen onderworpen zijn aan belangstelling van de politie, daaronder vreemdelingen, drugshandelaars, enzovoort. Het systeem bevat gegevens over honderdduizenden personen. Deelnemende landen moeten op de dag van inwerkingtreding wetgeving inzake privacy hebben. Inzage door betrokkenen is mogelijk, maar kan hun onthouden worden als dat voor rechtmatige signalering of ter bescherming van de rechten en vrijheden van derden noodzakelijk is. Inzage wordt altijd geweigerd als de persoon in kwestie gesignaleerd staat omdat hij 'onopvallend' gecontroleerd moet worden.
