Deze polder viel droog in Aug. 1930, als eerste van de Zuiderzeepolders. Hierna namen de ontginningswerken, uitgevoerd door de Directie van de Wieringermeer voor rekening van het Rijk, een aanvang.
Tevens begon men met de bouw van boerderijen en arbeiderswoningen, terwijl voor de middenstand bouwterreinen in erfpacht werden gegeven. Op 1 Nov. 1934 werd overgegaan tot de uitgifte van de eerste boerderijen in pacht aan particuliere landbouwers. Alle grond blijft eigendom van de Staat, die zelf ook 1000 ha in eigen exploitatie heeft gehouden. De laatste oppervlakte is verdeeld over 37 boerderijen.De totale grootte van de polder is ca 20.000 ha. Deze oppervlakte wordt grotendeels in beslag genomen door zavel- en kleigronden, met een bijzonder gunstige natuurlijke samenstelling, zodat hier opbrengsten worden verkregen, hoger dan die in de beste landbouwgebieden van Ned. Hoewel de bedrijfsgrootte in de W. varieert van 7 ½ ha tot 75 ha, zijn toch de middelgrote bedrijven in de meerderheid, hetgeen, tezamen met de relatief lage pachten, de grote vruchtbaarheid, de gunstige cultuurtechnische toestand en de strenge selectie bij het uitzoeken der pachters, in een kort tijdsbestek leidde tot een zeer welvarende boerenbevolking.
Een zware slag trof de jonge polder in Apr. 1945, toen de Duitse bezettingsautoritetlen besloten de polder onder water te zetten. Deze, van iedere militaire noodzaak ontblote maatregel berokkende een geweldige schade. Bijna alle gebouwen werden door het water verwoest of zwaar beschadigd. Na de bevrijding werd het herstel echter krachtig ter hand genomen, zodat in Aug. 1945 de dijk reeds weer kon worden gesloten. De herbouw van boerderijen en dorpen kostte enkele jaren.